Er was al een vleugje lente in de lucht. De zon scheen, de lucht was zachtblauw en er was weinig wind. Volgens de media was het een mooie dag om erop uit te gaan. Dat vind ik nou zo fijn, dat er voor me gedacht wordt. Ik zie dat het mooi weer is en denk wat zal ik eens gaan doen? Puzzelen, lezen, in bed blijven, poetsen? En dan zegt NU.nl dat het een mooie dag is om erop uit te gaan. Natuurlijk! Dat ik daar zelf niet aan gedacht heb.

12 BB-tjes hadden het ook gelezen, stonden bij het station in Groningen en pasten precies in 3 auto’s. In Deurze stonden Margreet D. en Manon. Al snel bereikten we het Deurzerdiepje, dat zo prachtig door het Drentse landschap kronkelt. De ondergrond was minder prachtig. Nog kletsnat en robbelig en zwaar lopen. Maar dat mocht de pret niet drukken.

Op een gegeven moment hoor ik Ellie, Janny en Frieda smiespelen. ‘Zullen we het hier doen, is dit een goede plek?’ Dan gaat de fantasie met me op de loop. Al snel bleek, wat dat doen betekende. Een traktatie van de jubileumcommissie in de vorm van een plak Drentse krentenwegge. Wat een leuke verrassing. Het was een echt Drentse, door Ellie gekocht in Smilde. Volgens Janny hadden ze alle drie digitaal gesmeerd. Dat je ook digitaal kan smeren wist ik niet, maar Janny is natuurlijk specialist, dus ik geloofde haar. Volgens Frieda had Ellie ze allemaal gewoon thuis gesmeerd. Dat klonk mij logischer. Maar leuk en lekker was het.

De koffiestop was in café de Amer, altijd een mooie en gezellige plek. De koffie was goed, er was geen taart en we moesten er voor half twee uit, omdat er een concert was. Geen probleem. We wilden wel weer naar buiten. De temperatuur steeg, het bleef maar zonnig en mooi. Het kon niet op. Nog een uurtje langs een kronkelig diepje soppen, en daarna over een droog pad door een uitgestrekt heideveld, het Westerse veld, geloof ik. Nicole was nog niet helemaal fit en moest helaas afhaken. Gelukkig was ze snel met bus en trein weer thuis. Wij maakten nog een rondje Rolde en bleven maar genieten van de prachtige omgeving. Minpuntje was dat er weer zo’n onbehouwen mountainbiker Annemiek zowat van de sokken reed en zonder blikken of blozen of excuses doorreed. Op Kampsheide stonden mooie witte schaapjes in de zon. Een foto waard, dachten Marja en Astrid. Wij liepen gewoon door en merkten pas veel later dat we de twee dames kwijt waren. Nu is Marja een ervaren veurloper, dus dat kwam wel goed. Dat was ook zo, maar ze vroeg onderweg toch aan een passant welke kant ze op moest naar café de Aanleg.

Via de oude spoorlijn en het vlonderpad, kwamen we na 22 kilometer aan in de Aanleg, dat tegenwoordig Bistro Aa heet, geheel gemoderniseerd is, maar nog niet helemaal klaar. Er komt ook een bezoekerscentrum in. De bediening was uitermate vriendelijk, maar moest er nog even inkomen. De drankjes die op de kaart stonden waren niet allemaal aanwezig, de rivellacranberrie zag eruit als gewone rivella en de cranberries waren ver te zoeken. Ellie dronk Kombucha, dat door de keuringsdienst van waarde net onder de loep genomen was en er niet bijster goed afkwam. Ellie vond het lekker. We proostten op Peter en bedankten hem hartelijk voor deze geweldige dag en prima wandeling. Zelf was hij niet helemaal tevreden: te veel asfalt! Niemand was het met hem eens en de meesten hadden die 2 kilometer asfalt niet eens opgemerkt. Integendeel, dat was heerlijk ter afwisseling van de soppige paden.

Vandaag zegt NU.nl alweer dat het een mooie dag is om erop uit te gaan. Ik weet nog niet of ik dat doe. Hoogstens een uurtje.

Mariette