En alweer, of liever gezegd nog steeds, een mooie zonnige lentedag. De wind was 14 BB-tjes gunstig gezind, hield zijn adem wat meer in en blies uit het zuiden. Nog net geen brokjesweer, maar dat duurt vast niet lang meer.

Het begon allemaal zeer relaxed en we liepen over bekend terrein, vanaf de Norgerberg via de Langeloerduinen en het Schilleveen naar Langelo, waar de brink nog brink is en geen parkeerplaats. Vervolgens moesten de ogen even dicht doen om de lelijke gasopslag te ronden. Het voordeel is dat we nu weten waar we in geval van nood een tank gas kunnen halen. We waren blij dat Jachtlust in Steenbergen weer open was. Op het terras genoten we van goede koffie met naar keuze appeltaart of een cranberrytompoes. Voordat Annemiek zich aan die tompoes waagde, vroeg ze aan de serveerster of ie lekker was. Het antwoord laat zich niet moeilijk raden.

De eerste attractie kwam, toe we de Zuurseduinen uitkwamen. Aanvankelijk zagen we een stuk of 4 biggetjes en twee stevige moeders liggen. Toen de moeders in beweging kwamen, kwamen er nog een heleboel meer van die kleintjes tevoorschijn, we telden er minstens 16. Ze hadden al van die mooie, nog roze wroetneuzen en piepkleine krulstaartjes. We wilden er ieder wel 1 in de rugzak meenemen, maar dat konden we die moeders niet aandoen. Gelukkig hebben we de foto’s nog.

Veurloper Peter had voor het volgende stuk een verrassing in petto. De storm had behoorlijk huisgehouden in het bos en het pad was op verschillende punten gebarricadeerd met omgewaaide bomen. Bij sommige kon je er op handen en voeten onderdoor, bij andere moest je eroverheen klauteren of je een omweg zoeken door het struikgewas. We vonden dus dat we wel een rustpauze verdiend hadden en stortten ons ter aarde, om na een kwartiertje met veel gekreun weer op te staan.

Op de Eeneres ontstond er een kopgroep en een peloton. De kopgroep liep in gezwinde pas een zijweg voorbij, het peloton sloeg linksaf en de kopgroep moest een behoorlijk stuk teruglopen. Kreten als ‘Hardlopers zijn omlopers’, ‘Haastige spoed is zelden goed’ en ‘ De eersten zullen de laatsten zijn’ waren van toepassing. Afijn, na veel vijven en zessen en hard roepen om de blaffende honden te overschreeuwen, werden we herenigd, zodat we met zijn allen langs een voedselbos, de mensenbegraafplaats en de dierenbegraafplaats in het dorp Een aankwamen, alwaar we voor de derde achtereenvolgende keer een stuk van het Groot Frieslandpad volgden. Maar je hebt eigenwijze veurlopers die hun eigen draai aan een route willen geven en zo stonden we binnen de kortste keren tot onze enkels in de blubber langs het Eenerdiepje. We moesten ook nog een water oversteken over een soort grof veerooster, waar de spijlen ver uit elkaar stonden en er een groot beroep gedaan werd op je evenwichtsgevoel. Maar met behulp van galante mannen kwamen we allemaal veilig aan de overkant. Door alle commotie liet Jan zijn telefoon in het water vallen, maar ook die werd gered met de stok van Margreet en deed het nog.

Al deze ellende werd beloond met een show van rennende en springende reeën, eerst 3 en later nog minstens 7. Eentje durfde het niet aan en maakte rechtsomkeert. Ik hoop dat ook zij herenigd worden. Toen we de blubber verlieten, bleken we over verboden gebied gelopen te hebben.

Met bemodderde schoenen bereikten we na 23 kilometer het terras van de Norgerberg. Net toen we allemaal zaten, bleek de bus over 10 minuten te gaan en dan pas weer een uur later. Binnen de kortste keren zaten we nog maar met zijn vieren aan het bier, een wat abrupt einde. Maar wij genoten van de laatste zonnestralen en het luide getwiet van de boomklever.

Wat een dag!

Mariette