Het begin 
Deze drie plekken hadden Jan en Wim uitgezocht voor het Pinksterweekend. Lekker dichtbij en in de omgeving waar we, ongeveer 22 jaar geleden, het allereerste Duitslandweekend hadden. Borstel was de startplaats, Bippen de slaapplek en in Berge gingen we eten. 

Na twee jaar onthouding hadden 13 BB-tjes er heel veel zin in. Helaas moesten 3 BB-tjes op het laatste moment afzeggen, heel sneu. Met z’n tienen op pad dus. Bij Jan werden de bagage en de passagiers over de auto’s verdeeld en konden we op pad. Het beloofde mooi weer te worden met mogelijk op tweede pinksterdag een klap onweer; de buienradar werd dan ook iedere dag veelvuldig geraadpleegd, met telkens een andere uitkomst.

Op de oprit van de snelweg naar Meppen leek een grote ganzenfamilie ook op weg naar Bippen. Wij en andere automobilisten gaven ze kans de berm op te zoeken, hetgeen ze doodgemoedereerd, doch ook een beetje paniekerig deden.

Na de grote auto heen-en-weer rijtruc gingen we aan de wandel, de zon scheen, het landschap was licht glooiend en we genoten. Zeker toen we kraanvogels hoorden en een rode wouw zagen en we midden in het bos een klein zwembadje aantroffen met ijskoud water. Een paar dappere dames koelden hun oververhitte voeten.

Op de camping was het een drukte van belang, grote families met grote tenten en veel kinderen en een groep vrienden met een grote feesttent achter een tractor en muziek. Toch was het verrassend rustig. Wij hadden een grote plek met zon tot laat in de avond. De meegebrachte drankjes en zelfgemaakte curry smaakten voortreffelijk en alles ging schoon op. Margreet hoorde de fluiter, wij hadden er nog nooit van gehoord. Mooie zang. Later bleek het een appje en grapje van Margreet te zijn. Na een avondwandelingetje in het zachte avondlicht vielen we met de muziek van de buren zachtjes op de achtergrond in slaap.

Het midden
De tweede dag begon met het evalueren van ieders al dan niet genoten nachtrust, die zoals wel vaker, niet iedereen gebracht had wat er van gehoopt was. De aangevoerde oorzaken liepen uiteen, maar de muziek op de verre achtergrond en het vuurwerk behoorden tot de collectieve redenen.

Toch was iedereen uitgeslapen genoeg om met veel plezier aan de tweede wandeldag te beginnen. Jan had verschillende scenario’s die hij zou laten afhangen van de buienradar. Na het gebruikelijke, oergezellige ontbijtgetuttel op de camping stonden we dan ook weer te trappelen. Monter liepen we van de camping af waar ons ego even een gevoelig knauwtje kreeg door een Duits meisje dat ons vriendelijk begroette met “Hallo oma’s”.

We liepen door prachtig afwisselend gebied, langs visvijvers en licht glooiende korenvelden, met tot mijn vreugde toch nog wat korenbloemen en klaprozen. Thea dacht blijkbaar dat we ons niet genoeg amuseerden en zorgde voor een quiz: Van welke vogel is deze veer? Wat eet een hertshoornkever/vliegend hert? Van welk dier is dit lijkje? Hints waren toegestaan, voorzeggen was streng verboden. Eveneens een bron van vermaak: de diverse valpartijen en ander klein leed van de afgelopen 22 jaar Duitslandweekends.

Aangekomen in Berge, waar we de maaltijd zouden nuttigen op naam van Düpre (waar dat natuurlijk (Wim) Dupré moest zijn) doken we eerst nog op een met druiven begroeid terras van de plaatselijke pizzeria. De Italiaanse ober keek mij medelijdend aan toen ik een decafé bestelde. Zoiets wonderbaarlijks had hij blijkbaar nog nooit gehoord. 

We hadden al 25 km in de benen, na het eten kwamen er nog eens 3 km bij naar de camping. Niet zo vreemd dus dat iedereen betrekkelijk vroeg zijn/haar tentje in kroop, waar onze nachtrust wederom enige hindernis ondervond door de regen en vooral door de harde wind, waardoor het af en toe leek alsof we met tent en al de lucht invlogen. Maar gelukkig kwamen de angstvisioenen van lekkende tenten niet uit.

Het einde
We hadden het ontbijt nog nauwelijks achter de kiezen of het begon te regenen. De ’s nachts drooggewaaide tentjes werden alsnog kletsnat. We werden uitgezwaaid door de bijzonder aardige eigenaar, zijn kleinkindertjes moesten hun energie kwijt en sloegen Willemien en mij op de billen onder het roepen van ‘Pupkanonen’ en hadden grote lol.

Het was fantastisch wandelweer met zon en wind. We pauzeerden op een bank met uitzicht op een weitje vol margrieten en boterbloemen, ideaal voor een groepsfoto. Een mevrouw met hond maakte ons lekker met haar verhaal over een pas geopende Bier- en Kuchentent, vlak bij onze parkeerplaats. We hoopten dat ze gelijk had, want de Kuchen hadden we tot nu toe moeten missen. Via een prachtig slingerpaadje met bosbessen en grote varens langs het Geheimnisvolle Moor kwamen we bij de parkeerplaats en mevrouw had gelijk. We stortten ons als uitgehongerde wolven op grote taartpunten en bakken koffie. Een heerlijke afsluiting van een geweldig weekend.

De heen-en weer autotruc werd weer toegepast, bagage en passagiers verdeeld en rijden maar. Toen we grens over waren begon het zachtjes te regenen, langzamerhand steeds harder tot het een wolkbreuk werd. Het regende zo hard dat we niet eens fatsoenlijk afscheid konden nemen. Wat een bizar einde en wat een bofkonten zijn we toch.

Mariette en Marja