Buienradar is de meest gebruikte en meest verguisde app, volgens mij. Dagen vantevoren kijken we of onze wandeling, fietstocht of feestje door kan gaan. Dat zorgt voor stress, maatregelen of afzeggingen, die meestal volstrekt overbodig zijn, want het blijkt toch altijd anders te lopen.

Ik maak me er zelf ook schuldig aan en dagen voor de wandelzaterdag werd de hele dag nattigheid verwacht. Peter zag de bui al hangen en besloot thuis te blijven om te klussen. Ik vond dat ik wel moest gaan, omdat het Mantingerzand 1 van de mooiste plekjes in Drenthe is, omdat ik een paar kilo druiven moest slijten en omdat er een belangrijk dingetje via Jan naar Tea moest komen. Op zaterdag waren alle buien als sneeuw voor de zon verdwenen, en dat bleek ook nog te kloppen. De hele dag droog, de regenkleding bleef onder in de rugzak, soms zelfs een vaag zonnetje en Margreet D had zelfs blote armen. Lang leve de buienradar!

Met 7 liepen we over de sprookjesachtige, smalle paadjes met druipende jeneverbessen en ploeterden door het toch nog mulle zand van het Mantingerzand en staken daarna het Mantingerveld over, waar zoveel mooie, solitaire eiken staan. De onderkant is recht afgevreten, zodat het wel parasols lijken. Lekker voor de schapen en de koeien om onder te liggen.

We dronken koffie op de bekende plek in Nieuw Balinge met het vriendelijke echtpaar en de lekkere appeltaart. Nee, monchoutaart had ze niet, dan hadden we even moeten bellen. We veegden onze schoenen zorgvuldig, want er was net gedweild. We vertrokken met de groet ‘tot volgend jaar’. Gerard, die eigenlijk de wandeling zou doen, maar helaas nog steeds geblesseerd is, was niet thuis. Althans hij reageerde niet op mijn geroep.

We gingen deze keer niet naar Gees, er waren festiviteiten en Jan voorzag veel drukte. Daardoor misten we de gezellige bonte Bentheimervarkentjes en het ijs bij Talenti. Maar het alternatief was ook zeer de moeite waard. Volgens Jan waren we er eerder geweest, voor mij was het nieuw. Smalle, slingerende bospaadjes, die ook nog een beetje op en neer gingen. We liepen over het dak van een dassenburcht, maar Dorus Das liet zich niet zien.

Op een stoppelig aardappelveld liepen we vast. Aan alle kanten afrastering en sloten. Marieke probeerde het draad en zei dat er geen stroom op stond, we konden er dus onderdoor en via de sloot op het goede pad komen. Bij de tweede poging kreeg ze toch een schokje. Dus durfden we niet onder het draad door en slootje springen, maar maakten rechtsomkeert naar een meer begaanbaar pad.

In omgekeerde volgorde kwamen we terug bij het begin. Dus eerst het Mantingerveld, waar een kudde gewone zwart/witte koeien op en naast het pad lag, de kalfjes lurkten verlekkerd aan moeders uier. Niemand struikelde, maar Astrid was zo enthousiast dat ze telefoon van Marieke uit haar handen zwiepte. Gelukkig niks stuk. Daarna kwam het Mantingerzand weer. Het kan mij niet vaak genoeg zijn. We liepen natuurlijk niet over dezelfde paden, maar langs de andere kant. Zo zagen we alle hoeken en gaten, maar misten de dikke boom, die ergens in het midden staat.

Na 23 kilometer zaten we om vier uur op het overdekte terras van de Voscheheugte, op of onder een warm schapenvachtje. De jonge ober zei dat hij een heerlijke cappuccino kon maken, en dat was helemaal waar. Het jonge dienstertje prees ook de kwaliteit van de koffie en het eten uitvoerig aan. Goede en enthousiaste ambassadeurs van een mooie plek. En zoals altijd had Jan weer gezorgd voor een prachtige wandeling en was ik blij dat ik niet thuis gebleven was.

Stomme buienradar, laat je leven niet door hem bepalen.

Mariette