wandelaar.png De Boetenbaintjes 

Hunebed4

MolenveldDit compliment kreeg veurloper Peter van Ellie tijdens de nazit. Wij zaten toen nog geen minuut hoog en droog in de kroeg, toen de regen op ramen kletterde. Ik was het daar helemaal mee eens, want ik had de hele dag al het gevoel dat Peter een dealtje met de weergoden had, en bovendien had ik meteen een mooie titel.


Toen we naar Groningen reden, hoosde het behoorlijk en wilde ik het liefst rechtsomkeert maken. Maar ja, Peter was de veurloper. Dus? Geen keus en doorgaan.

De stad uitkomen was nog een dingetje, maar ook dat lukte en met 12, waaronder 4 mannen en 2 Astrids, begonnen we in Odoorn, waar het redelijk droog was, maar we voor de zekerheid toch allemaal de regenbroeken aanhielden of aantrokken. Laura was net terug van een ijzingwekkende vakantie in Noorwegen, 20 tot 25 graden onder nul! En dan ook nog 1 nacht slapen in tentje. Bij min 22 vond de gids het niet verantwoord om op pad te gaan, maar toen het min 19 was, was het gevaar geweken. Na zo’n verhaal durf je niet te zeuren over een buitje of harde wind.

Er was sowieso geen reden tot zeuren of klagen, immers Peter had alles goed geregeld. In het bos miezerde het en op de grote stille heide hadden we de zon en wind in de rug. Hij leidde ons met zekere hand langs soms zelf bedachte paden en door knalgroen bemoste bossen naar Poolshoogte, waar de koffie en appeltaart goed waren en de bediening, ondanks de drukte, zeer vriendelijk en snel. De zon brak door en we trokken de regenbroeken uit. Niemand had behoefte de uitkijktoren te beklimmen. De zin werd je trouwens ook wel ontnomen als de veurloper zegt: “op vrijwillige basis mag je naar boven, maar wij wachten niet”.

Rudolf had geen nieuwe schoenen deze keer, de vorige bevielen goed en dat hoopt hij zo te houden. Janny had wel nieuwe, omdat ze van de oude zere voeten kreeg en nu een lichtere variant had. Frieda had van Oudman nieuwe gekregen (hetgeen een licht gevoel van jaloezie bij Rudolf veroorzaakte), omdat de oude lek waren. Helaas was de nieuwigheid er na de wandeling wel af. Want de regen mocht dan meevallen, de grond was hier en daar nog nat en blubberig. We staken het Molenveld over met, zoals gezegd, de wind en de zon in de rug. HP en ik wisselden verschillende versies van ‘Op de grote stille heide’. Aan het eind van het veld hielden we een korte pauze met als zitplaats ieder een kei op corona-afstand, zoals Jan opmerkte. Peter en ik deelden samen een steen, ook coronaproof.

stapstenenEr volgde nog een mooi bergje-op-bergje-af circuit, gevolgd door een oversteek over het water via stapstenen. Niet gepland door de veurloper, maar een gevalletje ‘muiterij’. Iets verderop kon je over boomstammen over het water weer aan de andere kant komen. Dat waagden we niet, want we hadden nog geen cursus valtechniek gevolgd. Misschien staat een dergelijke cursus in het lustrumprogramma, gegeven door Margreet S. die dan ervaring heeft opgedaan. De aanwezige commissieleden waren al druk aan het brainstormen hoe het 30-jarig bestaan in 2024 spetterend te vieren.

Eenmaal weer op het rechte pad liepen we over glooiende weides met vriendelijke koeien terug naar Odoorn. Het laatste stuk hadden we een straffe wind tegen, maar het bleef droog totdat we in het café zaten en de bui losbarstte.

Prima planning Peter en een mooie wandeling met goed geregisseerd weer.

Mariette