Uit mijn lange ervaring met de BBtjes weet ik dat we een buitengewoon goed georganiseerde wandelclub zijn. Wandelingen gaan, op een doodenkele uitzondering na, altijd door. Weer of geen weer. Vertrektijden, bus- en treintijden, vaste data voor onze extra activiteiten, verzin het allemaal maar: alles klopt altijd. Heerlijk zo’n betrouwbare club!

Maar ja, soms loopt het toch net even anders…
De vorige wandeling in Bakkeveen van Thea, ging al niet helemaal volgens plan, of liever gezegd, ging helemaal niet. Veel te warm en dus volgde er een sporadische, maar zeer terechte afgelasting. Daardoor zaten er er alleen wel 5 weken tussen de vorige wandeling en die van vandaag, en de wandelbehoefte was groot. Bovendien beloofde het eindelijk wat minder warm te worden. Op naar het Reestdal!

Iets vroeger dan gebruikelijk stapte ik in de auto vanwege de wijziging van de startplek en van de starttijd, ivm de werkzaamheden aan de ringweg en het Julianaplein. Geen station, maar P&R Haren, geen 9.30 maar 9.20. Jan had ons daar in een zorgvuldige mail van op de hoogte gebracht, inclusief de bustijden. So far, so good. 

Maar helaas raakte ik net buiten de stad terecht in een wirwar van omleidingsborden en raakte ik in no time de kluts en de weg kwijt. Wat te doen? Jan bellen: verkeerd nummer! Margreet bellen: nam niet op! Janny bellen, pffft: contact! Het voert veel te ver om alle omzwervingen van iedereen te beschrijven, maar in het kort komt het er op neer dat de bus niet op P&R stopte en dat iedereen uiteindelijk, na veel verwarrende telefoontjes, op weg was naar Balkbrug. Hoe dat tot stand was gekomen kwam was me op dat moment nog een raadsel. 

Eind goed, al goed, zou je zeggen. Maar niks hoor, In Balkbrug hadden ze ook weer een wegomleiding voor ons in petto. Toch kwamen we er: op de door Jan geplande parkeerplaats bij de Wheem, waar tot onze verrassing Henk, Josefien en Margreet D. al stonden te wachten. Toen ook Thea enigszins verhit met haar passagiers het juiste wegnummer had gevonden konden we dan eindelijk, hèhè, op pad, met z’n veertienen.

Nadat alle reisavonturen van deze ochtend waren geëvalueerd kwamen we toe aan onze andere favoriete onderwerpen. Veel verhalen over Oostenrijk, dat deze zomer erg in trek bleek te zijn bij de BBtjes, en Janny vertelde enthousiast over Noorwegen. Veel van ons waren naar de prachtige voorstelling van Hollandsch Hoop geweest en ook dat werd uitgebreid besproken. Ondertussen genoten we van de prachtige wandeling. Jan leidde ons door heidevelden en vennen, mooie akkertjes en langs de Reest die gelukkig nog aardig stroomde in deze lange periode van droogte.

De tijd van de bloeiende bloemen was voorbij, ik zag alleen wat bloeiend pijlkruid, ook de vogelgeluiden beperken zich in deze tijd van het jaar tot een minimum. Daar stonden de heerlijke geuren van de hei, van gemaaid gras en van de beginnende herfst tegenover. Mariette wilde me waarschuwen voor een op het pad liggende koe en deed even voor hoe het Niet moest door languit voorover te duikelen, struikelend over een boomwortel. In eerste instantie leek er weinig aan de hand, maar die hand werd allengs dikker en blauwer. Ik kreeg er zojuist een indrukwekkende foto van: bont en blauw, mitella, maar niet veel pijn. Tot zover de rubriek “klein leed”.

Tot het eind toe bleef de wandeling prachtig en helemaal blij konden we tegen half vijf op het terras van camping Si-es-An neerstrijken met 25 km in de benen. Onder het motto: “Je moet er wat voor over hebben om er te komen maar dan heb je ook wat” proostten we op Jan en op deze heerlijke lange wandeldag.

Marja