Deze legendarische woorden sprak Jo zaliger op 14 februari 2009 op de parkeerplaats van de Koekoekshof in Elp. Ter ere van Valentijnsdag en zijn 79ste verjaardag verraste hij de dames BBtjes met een rode roos. Wandelen in Elp is voor mij dan ook gelijk aan Jo en parkeren bij de Koekoekshof. Zoals altijd waren we op tijd, maar na 10 minuten bleef de parkeerplaats akelig leeg.

Nee, Jo verwachtte ik niet, maar wel Thea, ook altijd vroeg. Manon, altijd de laatste, reed voorbij en toen gingen de alarmbellen af. Een telefoontje gaf uitkomst, we moesten naar de Strohoed. Natuurlijk had Marja dat keurig gemeld in het programma met postcode en al. Het was vlakbij en ze zouden wachten. Wij maakten voor de derde keer de 17 vol, waaronder 6 mannen.

Marja had er zin, want ze had Elp al tig keer op het programma staan. Maar corona, de zuidelijke ringweg en ander verkeersperikelen gooiden roet in het eten. Of het was niet het goede seizoen. Nu verliep alles volgens plan. Het was prachtig weer met een winters blauwe lucht en een polaire noordenwind. We werden behoed voor kletsnatte voeten door een omtrekkende beweging over het asfalt te maken. Een kudde Galloway koeien keek ons meewarig aan, zij liepen lekker in het gras. We liepen langs kale akkers, door de bossen en de heide, en bespraken het gasdossier. Snoeiharde conclusies, die hopelijk eindelijk tot snelle oplossingen gaan leiden. Rutte hield de kaken nog op elkaar, want hij wil eerst al die 2000 bladzijden minutieus bestuderen. Met excuses komt hij niet meer weg.

Rudolf wil iedere keer de Boetenproat halen, lijkt het wel. Ik noem hem vanaf nu Schoenenrudolf, want hij had alweer nieuwe schoenen! Die van de ANWB waren te groot en te smal. Nu het derde paar van Bever, die hem op maat 44 hadden gechat. Het werden Meindls in maat 46,5. Ze zaten lekker. Toch moest hij in de pauze zijn tenen afplakken om blaren te voorkomen. Misschien moet hij toch maar de neuzen uit de schoenen snijden om zijn tenen alle ruimte te geven.

Lange Gerrit uit Vlagtwedde vertelde mij dat hij het helemaal op zijn plek was bij ons. Hij was er zeer blij mee. Hij overlaadde mij met zoveel complimentjes, dat ik ervan ging blozen. Op een gegeven moment zei hij: “niet naar links kijken hoor, daar ben je nog lang niet aan toe”. Het bleek een winkel met scootmobiels en rollators te zijn.

Ook de koffiestop was prima geregeld. Het café aan de haven in Schoonoord was dicht, evenals de overbuurman. Alternatief was de cafetaria/­grand café. Alles stond klaar, de illy-koffie stond op houten bordjes, de appeltaart was zelf­gemaakt, er stonden Ritualgeurtjes op de wc, de wasbakken waren mooi en er lagen kleine echte handdoekjes. De bediening was goed en vriendelijk. Prima plek. En we waren al over de helft.

Ook de tweede helft was mooi en afwisselend. Ik hoorde de boomklever, nou moet je ook wel stokdoof zijn om hem niet te horen. Wat een druktemaker. Een Fries paard liep te paraderen in de wei, mooi met de benen omhoog en waaiende manen en sokken.

De nazit was in de kapschuur van de Strohoed. Het restaurant zelf zat vol gillende kinderen aan een pannen­koek­verjaardags­feestje. We hadden dus een eigen clubhuis, waar de haard aangestoken was. Hij brandde aan twee kanten en een klein ventilatortje deed zijn best de warmte te verspreiden, hetgeen niet echt lukte. Het lukte Marja bijna wel om nog een stukje van haar toch al gehandicapte vinger te verliezen, toen ze onderzocht wat dat rare apparaat op de kachel was. Nou, een ventilator dus.

We bedankten haar voor deze prachtige wandeling van ruim 25 kilometer. Ze hoeft geen jaren te wachten voor een herhaling.

Mariette