wandelaar.png De Boetenbaintjes 

Hunebed4

veurlopers2Met de trein en de bus naar Hooghalen, dat was het idee, en aan het eind van de dag in omgekeerde volgorde weer terug. Een nobel streven, de keuze voor het OV, maar ik koos er uit gemakzucht toch voor om met de auto te gaan.

In het programma stond dat die maar ergens neergezet moest worden in de buurt van de bushalte. Dat was niet tegen dove mansoren gezegd want uit alle hoeken en gaten van Hooghalen kwamen BBtjes aangewandeld, op weg naar de bus om daar de anderen op te wachten. Het was weer een klein wonder dat iedereen op tijd aan de goede startplaats verscheen, want ook nu weer reden niet alle bussen en moesten de autorijders bovendien rekening houden met eventuele gladheid. Jan was daardoor veel te vroeg en anderen kwamen op het nippertje aanrijden. Maar de trein/busreis zoals Janny en Yolanda in gedachten hadden verliep voorspoedig, en ook dat was een wondertje want het maartse voorjaar deed nog even alsof het winter was en trakteerde ons op een lekker pak sneeuw. Wat een verrassing!

Om klokslag half 11 vertrokken we, met z’n vijftienen. Vanwege de sneeuw lag het tempo niet zo hoog maar wat viel er veel te genieten!  We liepen over besneeuwde heidevelden met een prachtige blauwe vrieslucht en waren verrukt over deze verlate winterpracht. Het was vrijwel windstil en niet koud en bij sommigen ging de jas zelfs in de rugzak. Verrassing nummer twee kwam tegen 12 uur toen er in het museum van Herinneringskamp Westerbork (pin only) toch koffie bleek te zijn terwijl er in het programma stond dat dat waarschijnlijk niet het geval was. We namen er niet lang de tijd voor, zonde om binnen te zitten. Wandelen wilden we, naar buiten, de mooie witte natuur in. We liepen verder door besneeuwde Hooghaler bossen, die nu zachtjes begonnen te druipen door de oplopende temperaturen, en door de zon, die nog steeds volop scheen, zag dat er sprookjesachtig uit. Op terrein Westerbork pauzeerden we even, niet iedereen kende deze bijzondere plek en ook ik was weer onder de indruk.

GerritVerder wandelend bleven we ons verbazen over deze mooie winterdag, Margreet D., weer terug na twee maanden Zuid-Frankrijk, hoorde ik verschillende keren zeggen dat ze dit niet had verwacht. Nou Margreet, wij ook niet! Er waren onderweg weinig bankjes en Gerrit had behoefte om even te zitten dus hij vertelde ons dat hij een kabouterkrukje bij zich had. Dat wekte onze nieuwsgierigheid en we verlangden uiteraard een demonstratie. En jawel, uit zijn rugtas kwam een piepklein tasje, meer een etuitje eigenlijk, waar een piepklein krukje uit tevoorschijn kwam. Gerrit is zelf alles behalve een kabouter met zijn 1.90 maar hij was ons graag ter wille en zorgde voor een mooie show.

De dag verliep verder probleemloos, geen valpartijen, we verdwaalden niet en we raakten ook niemand kwijt. Dit in tegenstelling tot vele jaren geleden, ook in Hooghalen, toen Sander ineens van de aardbodem leek te zijn verdwenen. Bij de nazit, waar ons veurlopersduo de nodige moeite voor had moeten doen, werd het weer eens gememoreerd. We bedankten Janny en Yolanda voor de mooie wandeling en deze prachtige maartse winterdag. We hadden unaniem genoten!  

Marja

*Met dank aan Mariette, die me deze titel in de schoot wierp.