gaf de stappenteller van Arjen aan na twee dagen winterwandelen. Wij hebben dan nog meer gelopen, want hij heeft lange benen. De voortekenen voor het winterkampeerweekend waren niet zo gunstig: Erna en Jan R. meldden zich af, Thea was ziek en ging ook niet mee, op het huis van Janet en Arjen was donderdag tijdens de storm een boom gevallen en bijna hadden ze niet mee kunnen gaan, vrijdag werd Annemiek door de griep geveld en kon dus niet mee, en Staatsbosbeheer adviseerde om de bossen te mijden.

Ondanks deze tegenslagen verzamelden 7 bikkels zich bij de Bosberg in Appelscha en hadden een superweekend. Er lag een dun laagje sneeuw dat ons een winters gevoel gaf, terwijl het toch helemaal niet koud was. De rugzakken waren goed vol en mijn, speciaal voor Annemiek gemaakte, groenteprutje was weliswaar niet zwaar, maar had wel veel volume. We stalden het bij de Bosberg en rooie Thea bezorgde het op de camping. Na een kwartier hadden we al een groepsfoto, gemaakt door een vriendelijke meneer. Van dat gedoe waren we dus snel af.

De wandeling was mooi en typisch des Peters. Geen pollenhoppen, maar plassen springen. Ieder pad met een grote plas ging hij in en soms moesten we meters omlopen omdat de plas het hele bos in beslag genomen had. We redden een omgevallen schaap, dat na een paar wankele passen stil bleef staan kijken. Hij was moederziel alleen en toch moesten we hem achterlaten in de hoop dat hij zich zou redden. We hoorden en zagen de zwarte specht en zaten om 3 uur in de kroeg. Aardig meisje, maar ze had nog maar 5 theezakjes, allemaal even smerig, zoals gerookte peer en mango. Ze waren net gisteren naar de horecabeurs geweest, maar de nieuwe voorraad was er nog niet. Dan maar eigen theezakjes in het hete water.

We hadden nog een uur te gaan naar de camping. Om vier uur appte Thea dat ze er al was en vroeg waar ze het vuur moest aanmaken: overdekt of op de open vlakte. Overdekt natuurlijk! Toen we aankwamen brandde er inderdaad al een heerlijk vuur en stond een kruiwagen vol hout klaar. Ze had ons eten meegenomen en ook nog 2 flessen rode wijn, dus ze mocht blijven eten! Ze leek weer aardig beter, maar misbruikte haar ziekte door telkens als we haar vroegen iets te doen, uitriep: "ik ben ziek". We hadden een picknicktafel, vier stoeltjes, een brandend vuur, wijn en pinda's. Wat wil een mens nog meer. Nou, de bosuil horen bijvoorbeeld. Hij vervulde onze wens en bleef de hele avond en nacht op gezette tijden contact maken. Het alternatieve eten viel in de smaak en toen Janet na het eten ook nog appelflappen bij de koffie serveerde kon ons geluk niet op. We hadden zoals gewoonlijk regelmatig de slappe lach, dronken een bittertje, zwaaiden Thea uit en gingen naar bed.

Er was heldere sterrenhemel, het vroor een beetje en het regende een beetje. Wij hadden nieuwe slaapzakken en hadden het niet koud. Tea had nog nooit zo lekker geslapen en Thea niet gemist. Ook Jan D. en Laura R. hadden samen een goede nacht gehad. De volgende ochtend waren de tentjes stijf bevroren en besloten we ze te laten staan en op de terugweg op te halen. Arjen had het vuur al aan, de zon scheen, er stond geen zuchtje wind en we waren gelukkig.

We hadden een fantastische wandeling over het Doldersummer veld, waar een kudde Spaanse koeien liep. Ze heten Sayaguesa's en hadden een grote leider, die ons boos aankeek en zijn kalfjes beschermde. Met een grote boog liepen we er omheen. We zagen de zwarte mees, een koppeltje reeën, een vos en dachten kraanvogels te horen. Later dachten we ze ook te zien, maar tot onze teleurstelling zei Arjen dat het wilde zwanen waren.

Op het Aikingerzand liepen bijna evenveel mensen als schapen. De zon bleef maar schijnen en de jassen gingen uit, we bewonderden de nieuwe uitkijktoren en vonden nog net een tafeltje in een overvolle Bosberg. We constateerden dat alles goed was geweest: het weer, het eten, de wandelingen, de drank, de camping, het vuur en het gezelschap. We verrekenden het eten en de drank en konden er niet meer dan 5 euro pp van maken. Bij de Oude Willem pakten we onze ontdooide, maar kletsnatte tentjes in en namen afscheid van de beheerder. Een buitengewoon aardige, joviale baas, die geen geld wilde hebben. Zijn hobby was houten meubels maken en Arjen en Janet kochten een mooie eikenhouten bank, die net in hun auto paste.

In de laatste zonnestralen reden we naar huis, genoten van een warme douche, een pizza en een zacht bed.

Mariette