Braamplas

Dat is de naam van een visvijver in de buurt van Eext, waar je ook prima kan picknicken. Zeker als het avondzonnetje door de bomen schijnt en in goed gezelschap met een heerlijke Italiaanse maaltijd. Maar we moesten het eerst verdienen en de nodige calorieën verbranden met een lange wandeling. Dat is Jan wel toevertrouwd. Met enige vertraging, omdat Sander en Frieda vanuit Haren de verkeerde kant opgestuurd werden en bijna weer in Groningen waren, gingen we met 14 op pad.

Onder een tunneltje door dat niet onder water stond, langs slootjes en sloten, die een beroep op je kuitspieren deden, liepen we door Annen langs het huis van de zus van Erna. We zwaaiden, maar er werd niet teruggezwaaid. Margreet D was haar evenwichts- en balanceergevoel van het kunstschaatsen nog niet verleerd en danste als een ballerina over de kabels boven de Hunze. Wij keken vol bewondering toe. En lenig was ze ook nog. Ze legde haar been in de nek om de tekenbeet in haar knieholte te showen.

We dronken koffie met appelgebak of monchoutaart met kersen in Eexsterveen. Via het Koffielaantje verlieten we het dorp. Een meneer die in de tuin werkte, vertelde mij dat er vroeger in dit straatje veel kleine winkels waren, o.a. een schoenmaker en een smid. Tijdens het wachten werd er uitgebreid koffie gedronken en bijgekletst. We liepen langs bermen met de grote ratelaar, de gele toorts en de rode klaver. Om niet te vroeg aan te komen namen we veel pauzes. Geen straf om na dat koude en natte weer van de afgelopen weken de warme zon op je lijf te voelen. Sander had lekkere zoute koekjes en Yolanda, die languit in het gras lag, wilde er wel 1, vooral als Sander hem kwam brengen. En natuurlijk was Sander zo goed. Sterke verhalen over kattenkwaad uithalen, droegen bij aan de feestvreugde. Pakjes aan een touwtje op straat, jezelf verstoppen in de struiken en het pakje wegtrekken als iemand het wilde oprapen. Of een doos met een hondendrol bij de buurvrouw op de stoep zetten. Frieda had er met terugwerkende kracht plezier in en wilde het zó weer doen.

En eindelijk was het zover. Na 23 kilometer konden het feest om 5 uur beginnen. De lange mannen, Gerrit en HP, lagen samen op een groot laken languit van de zon en het uitzicht te genieten. De rest zat in een grote kring op al dan niet comfortabele stoeltjes met een drankje en een hapje. Op de grond zitten met een kleed met lekkernijen is er tegenwoordig niet meer bij. Stoelen en een tafel waar het eten op kan staan is de trend. Gelukkig hadden de campermannen behalve extra stoeltjes en een scherp broodmes, ook extra borden en bestek voor de nieuwelingen, die waarschijnlijk een gedekte tafel verwacht hadden. Zia Maria kwam al snel met haar Italiaanse gerechten en na een korte uitleg over het hoe en wat, konden we aanvallen. Het werd stil op een paar zuchtjes en kreetjes van genot na. Sander zat als een koning of een prins met een slabbetje om te smullen. Het avondzonnetje scheen door de bomen.

Aan alles komt een eind. Zo ook aan de hoeveelheid eten, die een mens op kan. De restjes werden verdeeld onder de aanwezigen, de allerlaatste restjes werden uitgedeeld aan de vissers, en de aller, allerlaatste restjes nam ik mee naar huis.

Een mooie wandeling, een heerlijke zonnige dag en fantastisch eten. Ook de picknick houden we erin.

Mariette