Veel BBtjes schitterden door afwezigheid op deze mooie nazomerdag in september. Knieklachten, vakanties, familieomstandigheden, muziekfestivalletje, het kon niet op.

De oogst van vandaag: een gezellig klein clubje van 5 ( 4 kittige paardenstaartjes en een kittig grijs koppie) dat moedig stand hield en tegen tien uur uit Vries vertrok voor wat een heerlijk relaxte dag zou worden. Niet meteen weliswaar want Frieda kwam er met schrik achter dat ze geen water bij zich had: ze moest eerst nog even op zoek naar een supermarktje. Daarna konden we dan toch op pad. Het was lekker rustig weer en de buienradar was ons vrijwel de hele dag gunstig  gezind. De herfst diende zich voorzichtig aan met vallende blaadjes, paddenstoelen en bomen die langzaam tot verkleuring over gingen.

De vriendelijk groetende mensen de hele dag door droegen bij tot ons goede humeur, wat zijn de meeste mensen toch aardig hier. Het stond in schril contrast met de boer die ons nors van zijn land stuurde afgelopen woensdag in Midwolda. Er kwam nog net geen hooivork aan te pas.

Bij café Hingstman in Zeijen lieten we ons de koffie met zelfgemaakte monchoutaart goed smaken. Ook daarna hadden we meerdere stopjes, zoveel mooie plekken, zonde om daar zomaar aan voorbij te lopen.

We keuvelden als vanouds over van alles en nog wat. Zo lieten we ons licht schijnen over de studenten­huisvesting, en ook de ergernis over de formatie mocht zich in onze aandacht verheugen. Daaruit vloeiden hilarische onthullingen voort over welke mannen in de politiek we aantrekkelijk vonden en zo ja, waarom. Ik moet bekennen dat ik er in sommige gevallen zeer van op keek….

Het was 9/11 en we ontkwamen niet aan de veel gehoorde vraag deze dag: waar was jij toen je hoorde wat er gebeurd was. We wisten het allemaal nog als de dag van gisteren.

Toen we op zo’n driekwart van de wandeling op ons dooie gemak bij een hunebed zaten joeg Frieda ons de schrik in de benen door te roepen dat er een grote regenpiek aankwam. We stoven overeind en liepen plots twee keer zo snel verder.  En viel het mee? Natuurlijk viel het mee. Het valt bijna altijd mee. We hesen ons voor de vorm nog even in regenkleding maar ontdeden ons daar ook weer snel van: veel te warm. Pas aan het eind van de dag, op weg naar de bus kwamen ze weer uit de tas.

Tegen half 5 en na exact 24 km lieten we ons tevreden wegzakken in de stoelen op het terras van Het Wapen van Vries. De geuren uit de keuken bracht mooie herinneringen aan de keer dat we hier na een wandeling bleven eten. Wie weet een volgende keer? Want voor degenen die niet mee konden vandaag is er goed nieuws: deze prachtige wandeling werd goedgekeurd en mag in de herhaling, waarvan akte.

Marja