Met gemengde gevoelens zag ik vanmorgen dat deze paaszaterdag een heerlijk zonnige dag zou worden. Niet verkeerd natuurlijk om lekker buiten aan te kunnen rommelen met plantjes en dergelijke,  maar reuze spijtig vanwege de tweede mooie wandeling die ons door het Virus door de neus werd geboord. 

Annemiek en Martha zouden de voorlopers van dienst zijn, vanuit Schipborg. Een prachtige wandeling die Margreet en ik vorige week nog hebben gelopen.

Gelijk na de lockdown besloten zij en ik om iedere week een BBtjes-waardige wandeling te maken en tot nu toe zijn we daar moeiteloos in geslaagd.  Alles volgens de RIVM regels uiteraard! Daarnaast wandel ik met mijn vriendin uit Friesland stukken van het Friese Woudenpad. Mijn beentjes hoeven zich in deze rare tijden niet te vervelen. Bijkomend voordeel: het levert me stof op om stukjes te schrijven zonder de boel bij elkaar te fantaseren.

De eerste wandeling was er een uit mijn boekje Steengoede Wandelingen, uitgegeven in samenwerking met Georeizen: wandelingen aan de hand van gesteenten. Ik had er al een paar gelopen elders in het land maar die in Borger nog nooit. Voor onze tochten minder geschikt: Ik had steeds visioenen van geveinsd beleefd luisterende BBtjes om me heen bij elk steentje, ieder hunebed of mooi keienpaadje dat ik educatief zou toelichten. Wat dat betreft maak ik me weinig illusies. Het boekje bleef derhalve in de kast staan.

Maar met z’n tweeën was het leuk en leerzaam. Margreet had koffie en appeltaart meegenomen die we meteen aan het begin van de wandeling soldaat maakten omdat we er anders de hele tijd mee moesten jouwen. Dat beviel zo goed dat we daar een gewoonte van maakten: starten met koffie en appeltaart.

De tweede wandeling was vanuit Orvelte. Het was al een stuk warmer dan de vorige keer en de jasjes konden halverwege uit. Mijn donsjas past niet in mijn heuptasje dus ik knoopte het om mijn middel om een uurtje later tot de ontdekking te komen dat hij kwijt was. Balen in eerste instantie, maar ik zag ook nieuwe kansen. Nog niet zo lang geleden had ik een donsjasje gezien in een prachtige kleur blauw. Die zou ik nu gaan kopen. Toen we toch even terugliepen om te zoeken en het jasje terugvonden streden blijdschap en teleurstelling om voorrang: geen mooi nieuw blauw jasje!

De derde keer liepen we vanuit Schipborg met stralend warm weer. Na de koffie met appeltaart vertrokken we. Margreet wist te melden dat er coffee to go was in Anloo: een goed vooruitzicht. Maar in Anloo aangekomen bleken de twee cafés potdicht. Dan maar ons broodje opeten op het terras waar de stoelen gewoon buiten staan alsof er niets aan de hand is. We zaten er nog maar net of er kwam een echtpaar met zoon en dochter aanrijden. Ook zij vleiden zich neer op het terras. We vertelden dat we ons ten onrechte verheugd hadden op coffee to go waarop zij antwoordden dat zij dan voor ons koffie cadeau hadden. Uit een tas kwam inderdaad een enorme thermoskan koffie waar wij een lekkere bak van mee konden drinken. Zo aardig!!  En alles op gepaste afstand vanzelfsprekend. Een paar dagen later vertrouwde Margreet me besmuikt toe dat de ophaalkoffie helemaal niet in Anloo was maar in Zeegse.

Wandeling 4 was een mooie afwisselende tocht vanuit Roden. Het was nu bijna zomers en we konden voor het eerst in korte broek en brokje. Nog niet erg charmant met die winterbenen maar heerlijk was het wel.

Alle wandelingen jubelden de vogels ons toe, bloemen bloeiden volop, de bomen kwamen steeds meer in blad, kortom de lente trok zich van geen Virus wat aan en stond op springen.

Moet ik nog wat intelligents zeggen over het Virus? We worden de hele dag om de oren geslagen met info van virologen (van wie er een aantal me de neus uitkomt) en epidemiologen: het gaat nergens anders meer over. In de drie Noordelijke provincies is het nog steeds rustig: ik hoorde dat de meeste huisartsen zich zitten te vervelen. De ene zegt: “Stilte voor de storm”. De ander zegt: ”Zo bouwen we geen immuniteit op, dat is niet goed”. Maar ik zeg: “Houwen zo, lekker rustig ”!

Inmiddels hebben wij, de voorlopers onderling, al contact gehad over hoe nu verder. Helaas moesten we het dit keer stellen zonder gezellige voorlopersvergadering maar ging het per mail. Doorschuiven van de geplande wandelingen en dan aanvullen met nieuwe tochten is het meest voor de hand liggende scenario. Maar wat als inderdaad die 1,5 meter de nieuwe norm wordt? Ach, dat zien we dan wel weer.  

Ik stop met een grote open deur: blijf bewegen, blijf lekker wandelen en blijf gezond! Tot de volgende keer, ik mis jullie!    

Marja