Dit weekend is het een jaar geleden dat ons land en dus ook de wandelaars te maken kregen met de eerste lockdown. We hadden nog weinig benul van de precieze reikwijdte. Dat kan wel een week of drie duren, dacht ik nog in mijn naïviteit… Er was enige zorg of wij, BBtjes, dit wel zouden overleven.

Zouden men­sen niet afhaken? Inmiddels weten we beter: we zijn levens­vat­baarder dan ooit en over de toekomst van ons als wandelgroep hoeven we geen seconde wakker te liggen. We lopen ons een slag in de rondte, ik loop nog steeds regelmatig mijn 8 km in Kardinge, een fotogeniek gebied met lange rijen populieren en met vriendin Greet maak ik mooie tochten in Friesland.

Al eerder schreef ik over onze vele off the record BBtjes wandelaktiviteiten: er ontstond spontaan een woensdagwandelgroepje, met een paar veelbelovende gelegenheidsvoorlopers. Goed voor de toekomst! Er is een zaterdagwandelgroepje, meestal met Jan als voorloper. De langzamerhand ontstane flexibele schil werkt goed: wie mee wil mag, mits we ons aan de regels kunnen houden. D.w.z. coronaproof: anderhalve meter uit elkaar, veel met OV en als we met eigen vervoer gaan: mondkapje op en niet met meer dan twee personen in de auto.

We kriskrassen heel Drenthe door, zien maffe "kippenverkeersbordje" en gaan af en toe lekker onderuit. Of eerlijk gezegd: ík ga af en toe onderuit, zal ik maar eerlijk toegeven… De eerste keer wilde ik iets te overmoedig over een greppel springen maar helaas was het me ontgaan dat aan de andere kant een modderpad lag. Ik verloor mijn evenwicht en ging in slowmotion de blubber in. Het moet een idioot gezicht geweest zijn maar mijn medewandelaars waren zo beleefd om me niet uit te lachen. Een paar wandelingen later vertelde ik dit aan Thea en ik was nog niet uitverteld of ik bleef haken achter een bramenstruik en stortte wederom languit ter aarde. Gelukkig krabbelde ik onbeschadigd weer overeind maar ik nam me voor toch maar wat beter uit mijn ogen te kijken.

Intussen dient het voorjaar zich voorzichtig aan, woensdag bij Gieten waar we een mooie BBtjes-waardige wandeling liepen o.l.v. Janny, (maar zonder kersverse oma Frieda) hoorden we voortdurend de veldleeuwerik hoog in de lucht, zo vrolijk!!

Laura fantaseert al over ons kampeerweekend in Duitsland of desnoods ergens in Nederland en Margreet vond het tijd om de weekendcommissie weer eens bij elkaar te roepen, hoewel ze bij nader inzien wel inzag dat dat aan de erg vroege kant was.

Alles overziend lijkt het er dus op dat wij ons uitstekend hebben aangepast aan de huidige omstandigheden en we goed in staat zijn om van de nood een deugd te maken. Freek de Jonge zei het al: de nek van de giraffe wordt langer naarmate de blaadjes hoger hangen.

Marja