Het zou ook de verjaardag van Jo zijn geweest. Gisteren memoreerden we de Valentijns-wandeldag, jaren geleden, waarop hij met een blad vol reageerbuisjes uit de auto stapte, met daarin voor iedere vrouw een rode roos. Ach ja, die Jo… Andere tijden, terug naar de onze:

Deze week te midden van de te hoge besmettingscijfers en traag verlopend vaccinatietempo stond ons ineens een grote verrassing te wachten: Sneeuw! IJs! Ons land raakte massaal in een jubelstemming. Op de vijver voor mijn huis wordt van zonsopkomst tot zonsondergang geschaatst, beetje muziek erbij, even helemaal los. Voeg daar de vele fladderaars aan toe die de moeite nemen om naar mijn balkon te vliegen om te foerageren en mijn winteruitzicht kan niet meer stuk.

Ook veel BBtjes gingen helemaal los deze week: wat hebben we genoten van onze winterwandelingen. Nog meer dan anders werd er in meerdere kleine combinaties gewandeld. Vanzelfsprekend met zoveel mogelijk in acht neming van de maatregelen: verantwoord vervoer, op gepaste afstand lopen, koffie en lunchpauzes met minstens anderhalve meter er tussen. Zo gingen we met de bus naar Gieten en liepen van daaruit een prachtige tocht via besneeuwde velden langs de Hunze, die onlangs is aangepakt en nu weer mooi door het landschap meandert. Janny leidde ons bijna feilloos weer naar het startpunt, met dank aan Wim die de wandeling voor een groot deel had uitgezet.

Gisteren ploegden c.q ploeterden we door de verse sneeuw vanaf de Kibbelkoele richting Schoonoord over het Sleenerzand. Jan had een kilometer of 22 in gedachten maar dat bleek aan de ambitieuze kant: door een pak sneeuw lopen schiet een stuk minder op en is bovendien aanzienlijk vermoeiender dan wandelen over schone weggetjes. Afsnijden dan maar, gaf niets: het was overal schitterend. De klaphekjes die we door moesten deden we heeeel zachtjes achter ons dicht. Sinds Thea ons meldde dat ze een grote hekel heeft aan het lawaai ervan durven we ze niet meer klakkeloos achter ons dicht te gooien. Peter vindt dat trouwens maar onzin want: “Ze heten niet voor niets klaphekjes”.

Het nooit verspreide programma, dat bij de totstandkoming ervan samen viel met de tweede lockdown loopt bijna op zijn eind. En voor het eerst in de BBtjes geschiedenis is er nog geen nieuwe planning. Hoe lang dit nog moet duren blijft koffiedik kijken, maar eens zal het weer recht komen. Vandaag kunnen we nog even genieten van een mooie winterse dag. Ik eindig maar weer eens met een paar regels uit een gedicht dat ik van een vriendin kreeg doorgestuurd. Het gaat over een plots intredende winter en dichtgevroren vijver. I.v.m. de lengte en de auteursrechten volsta ik met de slotregels.

Het is een gegil en geschreeuw en geschater
En iedereen lacht en is blij
Maar ik verlang stil naar de dooi, naar het water
Met vier of vijf eendjes erbij

Vervang die dooi voor het eind van corona, het water voor mooie weggetjes, en de eendjes voor BBtjes en we zijn waar we wezen willen!

Marja