Het weekend van 16 en 17 januari was ideaal geweest voor het winter­kamperen. Niet al te koud, weinig wind, zo goed als droog en na de nasi bij het kampvuur met een bittertje een dik pak sneeuw zien vallen. In de ochtend de picknickbank sneeuwvrij maken voor het ontbijt en een witte, grijze en nevelige zondag als slot.

Maar ja, zoals heel veel andere leuke activiteiten, ging ook deze niet door. Geen enkel kampeerterrein was open of wilde ons hebben. We hebben nog overwogen een minicamping te maken achter onze boerderij, maar Tea had haar vrije weekend alweer ingeleverd en dus kon dat niet doorgaan.

Als goed alternatief dan maar een wandeling met de T(h)ea’s. We hadden een geweldige dag uitgekozen, dinsdag 19 januari, de dag waarop volgens de voorspelling de meeste regen van de week zou vallen en het ook nog eens hard zou waaien. Maar zoals Thea altijd zegt: '"goed weer of slecht weer, het is altijd weer en de meeste regen valt naast je". Bovendien zou de meeste neerslag voor 10.00 uur vallen.

Van afzeggen of uitstellen was geen sprake, we zijn geen watjes en de eitjes waren al gekookt. Op maandagmiddag bedachten we allerlei hulpmiddelen om deze zondvloed te overleven: lieslaarzen, een kajuitjachtje, waterski’s en polsstokken. We gingen namelijk wandelen langs de Drentse Aa, altijd al beroemd om zijn drassigheid en pollenhoppen. Thea wilde haar nieuwe schoenen, gekocht op Marktplaats, wel uittesten. Dan konden ze altijd weer in de aanbieding met de toevoeging ‘gegarandeerd waterdicht’. Met deze afspraken en gedachtes gingen we slapen.

De hele nacht regende het en ook in de ochtend werd je niet blij van de natheid en grijsheid. Toch maar cancelen, afgelasten, uitstellen? Na veel heen-en-weer-appen besloten we met pijn in het hart tot uitstel. En zoals we hadden kunnen weten, was dat eigenlijk niet nodig. De meeste regen viel inderdaad voor 10.00 uur, daarna miezerde het zo nu en dan, was het koud en waaide het ook niet hard. Ja, je hebt altijd spijt dat je niet gegaan bent, maar achteraf is alles veel gemakkelijker te beslissen. En het is nu bewezen: ‘nooit vertrouwen op buienradar’. We stelden uit tot vrijdag 29 januari, ijs en weder dienende.

Dus maakte Thea in Drachten een wandeling van 8 kilometer, liet Tea in Peize de honden uitgebreid uit en maakte ik mijn dagelijkse twee-uurs-wandeling met als hoogtepunt het Hoogholtje over het Muntendammer diep.

Zaterdag 23 januari zou de bestemming Gees zijn, onder leiding van Gerard. Ook al voor de tweede keer geen ijsje bij Talenti en geen bonte Bentheimer varkentjes. Nog twee tochten te gaan van het programma. Die zitten er vrees ik niet in, maar misschien kunnen we genieten van het nieuwe wandelen van Nelleke Noordervliet. In een column in de NRC beschrijft ze hoe ze met haar man wandelt. "Soms zetten we heel zachtjes een lied in, waarbij op een bepaald moment een sprongetje moet worden gemaakt. En dan springen we allebei precies tegelijk. Twee mensen van 75, huppekee, en een paar passen weer, en weer. We vermaken ons met de blikken van andere wandelaars".

Laten we nu in tweetallen oefenen en het straks in groepsverband toepassen. Gratis geluk!

Mariette