Het wordt haast een beetje saai en eentonig, het beschrijven van het Duitslandweekend. Maar alweer hadden we het mooiste weer van de wereld, een zonovergoten rustige camping, prachtige wandelingen, koud bier of frisse Grauburgunder, taart en asperges. Niemand kon zich herinneren dat we ooit slecht weer gehad hadden. Geen wonder dat iedereen graag mee wil. 18 deelnemers dit jaar, waaronder 4 nieuwelingen en 5 hotelslapers.

We begonnen de eerste dag met een pittige klim naar 280 meter. Gelukkig zei Jan D. dat dit het hoogste en steilste punt van de drie dagen was. Toch moesten we aardig puffen, hijgen en zweten. Gelukkig stond daar een Konditorei met heerlijke taarten en koffie tegenover. Het kleinschalige, heuvelachtige, agrarische landschap is ook ieder jaar weer prachtig. Jammer dat het koolzaad bijna uitgebloeid was.

Tegen half vijf bereikten we de camping, waar we een heel veld voor onszelf hadden. Alle ruimte voor 8 tentjes, maar helaas geen bier. Ook de Novovink van een paar jaar geleden was er niet meer. Dood waarschijnlijk. Verder was er niets veranderd. We sleepten bankjes en stoelen aan en genoten van de zon.

Jan D. had zijn pantoffels mee. Dat gaf een lekker huiselijk gevoel. De organisatie om voor al die mensen nasi te maken verliep vlekkeloos. Bert ontpopte zich als superroerder. Ook de afwas was goed geregeld. Josephine schrobde de pannen en wij liepen met bord en bestek naar de kraan, waar iemand met een sponsje de boel reinigde en een ander je spullen afdroogde. Bij de koffie was er bananenbrood van Josephine. Zelf gemaakt natuurlijk en zelf gesjouwd. Na een biertje en een wijntje in de dichtstbijzijnde Gasthof kropen we in de slaapzak. De nacht was helder met een kleine maan, veel sterren en het geroep van de bosuil.

De vogels begonnen de dag met een groots concert, speciaal voor Marja die jarig was. Er waren ballonnen, bloemen en zoenen. We kwamen erachter waarom Bert een rugzak van 19 kilo droeg. Hij had een volle pot boter, een grote hoeveelheid pindakaas, worsten en broodjes mee. Met de gedachte 'mij zal het aan niets ontbreken'. Volgende keer neemt hij waarschijnlijk toch iets minder mee. Met een dagrugzakje gingen we op pad en weer was het een prachtige dag. Bij de Bifurcation legde een ouder echtpaar (zij 84, hij 88) kort en mooi uit wat de geschiedenis was. De rivier de Haase, die uit het Teutoburgerwald komt, komt terecht in een heel vlak dal en ‘weet dan niet waar hij heen zal gaan’. Dus gaat hij twee kanten op. Om een ruzie en strijd te voorkomen werd een systeem gemaakt, waardoor 1/3 van het water oostwaarts ging en 2/3 westwaarts naar Osnabrück. Helaas waren alle koffietenten gesloten.

Midden in het bos was een soort openluchtkerkje (trouwlocatie?), met veel banken en een lessenaar. Een perfecte plek om Marja nog een keer toe te zingen en een groepsfoto te maken. En toen was er bier in de al bijna vertrouwde Gasthof. ’s Avonds genoten we daar van een aspergemaaltijd. Toen we weggingen ontdekte ik dat Karin een prachtige jurk aanhad met daaronder haar dikke wandelschoenen.

En toen was het alweer de laatste dag en werden de tentjes ingepakt. Midden op het veld bleef 1 pan staan. Ik denk dat er 13 keer gevraagd werd 'van wie is die pan?' Eveneens luidde 13 keer het antwoord 'die pan is van Jan (R)'. Toen de hotelgasten arriveerden konden we op pad. Het was lekker warm. Op een gegeven moment stopte het pad voor een hek en leken we terug te moeten. Maar Jan D. is niet bang voor een avontuurtje, zoekt zijn eigen pad en leidt ons feilloos weer naar het rechte pad.

Hoogtepunt was de koffie en taart op het terras van een Gasthof, waar we 6 geleden ook geweest waren. Hetzelfde echtpaar stond nog aan het roer. Op onze vraag of ze ook Kuchen had, antwoordde de mevrouw, evenals 6 jaar geleden: 'Das weiss ich nicht. Mus mal kucken'. Na een kwartier kwam ze terug met een trolley vol koffiekannen en kopjes en een hele grote kruisbessentaart. Laura R. wierp zich onmiddellijk op als serveerster. Ze werd na afloop bedankt met een dikke knuffel en een mars. Een plek en een dame om nooit te vergeten. We lieten Betty, die niet meer kon lopen vanwege de dikke blaren bij haar achter en liepen de laatste twee uur door het koele bos naar het eindpunt.

We bedankten Jan D. voor zijn mooie wandelingen en zijn leiderskwaliteiten. Hij leidt ons altijd weer naar het rechte pad, houdt met ieders wensen rekening en is niet van de wijs te brengen. Hij kreeg hiervoor de 'ga zo doorprijs'. We reikten de bikkelprijs dit jaar uit aan Bert. Twee dagen met een rugzak van 19 kilo sjouwen is een grote prestatie. Ook werd hij geroemd om zijn kookkwaliteiten.

De terugreis verliep zeer voorspoedig en om 19.00 uur arriveerden we bij het huis van Jan D. Volgend jaar kunnen we, zo God wil, de 20ste Duitslandtocht beleven. Oh, de reünie ligt in de goede handen van Janny en Marja en Wim stuurt de eindafrekening. Wel even wachten tot hij groen licht geeft, niet onmiddellijk betalen.
Mariette