De weersvoorspellingen waren niet denderend, toch kwamen er 20 BB-tjes af op de wandeling van Jan D. in Vries. De reden van deze hoeveelheid kan natuurlijk zijn dat Vries dichtbij huis is. Of omdat de tochten van Jan D. beroemd zijn om hun schoonheid en avontuurlijkheid. Het kan ook zijn dat de maaltijd na afloop in het Wapen van Vries iedereen verleidde om het slechte weer op de koop toe te nemen.

We begonnen in de regen en waterkou met regenbroeken en poncho's en paraplu's. We waren Vries nog niet uit toen een auto luid toeterend langs reed. Erna uit Amersfoort! Ze had bij de verkeerde bushalte staan wachten, maar ons gelukkig dus nog op tijd gevonden. De regen duurde tot Zeyen. We liepen over de weg, omdat het pad langs de sloot veel te nat was. Later zouden we die nattigheid ruimschoots inhalen.

Het was te vroeg voor koffie bij Hingstman, maar de regen stopte, het werd hier en daar blauw en de regenkleding kon uit. We slingerden over glibberige paden door de Zeyer Strubben. Altijd prachtig. Ooit raakten we hier Wim en Theo kwijt, vandaag echter niemand. Josephine, die trouwens volgend jaar naar Haarlem gaat verhuizen, vertelde dat daar de Zweedse kornoelje nog voorkomt. Het gespreksonderwerp was op dat moment de #MeToo-hype. We vonden het jammer dat het zo escaleert en devalueert en je om het minste of geringste van seksueel ongewenst gedrag beschuldigd kan worden zonder hoor en wederhoor. We kregen door deze gesprekken en de blubber op onze broekspijpen wel de associatie dat we aan zelfbevlekking deden.

Het volgende hoogtepunt was het Noordsche Veld. De Norgers noemen het de Negen Bergies. Het lag te stralen in de lage zon. We pauzeerden om er goed van te genieten en bewonderden het kunstwerk dat eruit zag als een parasolzwam en op de 'dames-wc' stond ook een hele mooie echte vliegenzwam.

Met een grote omtrekkende beweging over drassige weiden en modderpaden bereikten we theehuis de Bosrand. Het is een mooie uitspanning, maar niet groot en dus was de tent in 1 keer vol. De koffie en de taart waren heerlijk en buiten hoosde het. Prima timing dus. Misschien was het de laatste keer dat we de Bosrand bezochten, want Staatsbosbeheer heeft plannen om aan de overkant een landschapsboerderij te bouwen. Gelukkig komt daar ook horeca in.

Toen de plensbui over was, liepen we verder langs het onderkomen van de Peergroep in het Donderboerkamp, dat vroeger een munitiedepot was. Ik herinner met het als een geheimzinnige plek, er werd niet over gesproken. Volgens mijn moeder werden daar 'de atoombommen afgestoft'. Aan het eind van het bos had Jan D. een dubbele regenboog geregeld. Ze waren zo helder en dichtbij dat je het gevoel had dat je de pot met goud zó kon aanraken. Alweer een hoogtepunt dus.

Daarna kwamen er nog meer blubberige paden langs bietenvelden en sloten. Je moest heel goed uitkijken om niet het water in te glijden. Wonder boven wonder bleef iedereen op de been. Zou ook wel heel sneu zijn om in een modderpak te moeten dineren.

Vlak voor het eind begon het nog een beetje te miezeren, maar dat deerde ons niet. Ik vond dat Jan het allemaal fantastisch geregeld had: op het juiste moment regen, asfalt afgewisseld met blubber, een regenboog op de juiste plek, en een mooie omgeving. En dat alles in een tocht van 23 kilometer.

Bij het Wapen in Vries gingen de modderschoenen uit, en lukte het ons door steeds maar in te schikken met z'n allen rond de stamtafel te zitten. Het Texels bokbier was erg populair, maar het heeft wel een alcoholpercentage van 7%! Het Kasteelbier van Sander was zelfs 11%! Vier BB-tjes aten niet mee, maar daarvoor in de plaats kwamen twee mannen, waarvan de één bridgeles gegeven had en de ander zelf gebridged had. Wij aten niet mee, dus ik weet niet hoe lekker en gezellig het nog geweest is, maar ik denk dat het wel goed gekomen is.

Mariette