Het veurlopersduo Marja en Alda heeft een goede neus voor het kiezen van overhoop liggende routes en bijzondere weersomstandigheden. Begin dit jaar liepen ze letterlijk vast tijdens de voorbereiding van een rondje Norg: hopen zand en modder versperden de weg. Dan maar een aangepaste route en nog een keer afreizen naar Norg. Het resultaat was OK. Bijkomend probleem was het weer: alle keren veel regen en nattigheid.

De tweede keer bleek het Drenthepad Emmen-Borger drastisch verlegd te zijn. Dus onverrichterzake naar huis, nieuw boekje aanschaffen en nog een keer op pad. Voor zover ik heb begrepen is er ook nog een 3de keer voorgelopen (nu met Margot) en toen bleek dat Emmen-Borger te veel kilometers (nl. 30) was geworden, zeker gelet op de verwachte tropische temperaturen, dus zich ook al tijdens de veurloopsessies voordeden, en werd de route ingekort tot Emmen-Exloo (22 kilometer). Tot overmaat van ramp bleek Alda de hele week in België te zijn en stond Marja er alleen voor.

Deze grondige voorbereiding had als resultaat een prachtige, zeer gevarieerde route met 13 BB-tjes en prima weer: een paar druppeltjes regen, beetje klam en later zowaar nog de zon. En Marja kon het in haar eentje natuurlijk prima doen. Aan Margot, die toch een deel ook al gelopen had, had ze niet veel: voor haar is het iedere keer weer nieuw en verrassend.

Nadat een deel van het gezelschap geplast had op het station in Emmen (sleutel van het toilet te verkrijgen in de koffieshop) gingen we op pad en via het Emmer bos langs verse rood-gele markeringen op zoek naar het hunebed. Dat liet even op zich wachten maar bleek een plek op een heideveldje te zijn met wel 3 verspreid liggende grote dekstenen die bezaaid waren met verse rozenblaadjes en een uit de toon vallende plastic tas (waar de rozen misschien in vervoerd waren). Intrigerend. Bloemen voor de verre voorvaderen? Een romantisch feestje? Een trouwfotosessie? We zullen het nooit weten.

In Valthe was er koffie. De dame van het café had het voorste terras met zorg ingericht: bloemetjes op tafel en grote parasols. Maar wij moesten zo nodig op het zijterras gaan zitten met natte tafeltjes en asbakken waar de peuken in het water dreven. Maar zonder morren droogde ze tafels, verwijderde de asbakken en bracht koffie en taart met een royale dot slagroom. Volgens Peter zaten er beestjes in de verse muntthee van rooie Thea, maar ze werd er niet heet of koud van: ze kent haar pappenheimers. 

Het laatste stuk ging over de grote stille heide, die trouwens al begon te bloeien. Thea en ik begonnen te zingen. Thea zong de originele versie: "Op de grote, stille heide dwaalt de herder eenzaam rond. Wijl de witgewolde kudde trouw bewaakt wordt door de hond". En ik had een Drenste variant voor de 2de regel: "Hij breit aan zijn wollen sokken, op zijn schaapjes past de hond".

Vlak voor de heide raakten we Wim, Janny en Margot bijna kwijt. "Hoe kan dat nou?", riep Marja, "ik heb net nog gevraagd of iedereen er was". Maar ja, als je er niet bent kun ja ook niet antwoorden.

Warm, bezweet, moe en tevreden streken we neer op het terras waar we de gebruikelijke bieren en andere drankjes nuttigden. Margot was buitengewoon geïntrigeerd door de losse, feloranje regenpijpen van Thea. Zij was haar pijpen en poncho tijdens het voorlopen kwijtgeraakt. In de bus laten liggen?

Hoe dan ook. Wij zetten de Groninger BB-tjes in Borger op de bus, reden naar huis, namen een douche en gingen eten bij de buren. Geweldige afsluiting van alweer een mooie wandeldag.

Mariette