Tot nu toe gingen we ieder jaar picknicken in Drenthe, op de hei, bij een ven of op het Orvelter veld. De plek heeft ook altijd een slechtweervoorziening, want je weet het maar nooit in juni. Dit jaar bleven we in de provincie Groningen en gingen naar het Westerkwartier, Kornhorn om precies te zijn, bijna op de grens met Friesland.

Jan had een mooie plek uitgezocht op het Curringher veld met een mooie grote schuur. Maar tot zijn schrik bleek er op dezelfde dag een open dag te zijn met allerlei schoolactiviteiten. Snel een alternatief gezocht met minimale parkeergelegenheid, maar een mens moet wat. Toen we nog 1 kilometer van de parkeerplek af waren bleek de weg geblokkeerd met grote machines die aan het asfalteren waren geweest; we konden er nog net langs. Nadat we ook Alda bij de blokkade opgepikt hadden konden we op pad.

De eerste alternatieve plek was mooi aan een watertje, maar leek erg drassig, en ook het risico van muggen was  aanwezig. De volgende plek was minder nat, wel erg hoog (en waarschijnlijk nat) gras en een (te) kleine schuilplek. Even later kwamen we langs het huis van Anne en Carina, die met vakantie waren, maar wel een grote schuur hadden, die uitnodigend open was. Optie?? We vreesden namelijk dat we het niet droog zouden houden, hoewel op dat moment zo nu en dan de zon scheen. Nog weer iets verder, grenzend aan Kornhorn (een klein dorp met 550 inwoners, dat vroeger bij Doezum hoorde en Curringehorne werd genoemd) was het Curringherveld, een prachtig natuurgebied met een even prachtige grote schuur. Jazeker er was een open dag, maar of dat nou zo storm zou lopen? En bovendien was dat om 17.00 uur afgelopen en we waren van harte welkom, want daar was die schuur voor. Een geruststellend idee.

We vervolgden onze wandeling langs het 100-hekjespad langs de Lauwers. Een prachtig pad op de grens van Groningen en Friesland, door weilanden, rietkragen en over watertjes. En dus heel veel hekjes. (zie daarvoor ook mijn column ‘Hekjes, bruggetjes en wind’ van april 2008). Aan het eind van het hekjespad en voor ons het begin van het Blote Voetenpad (‘t Blôde Fuottenpaad) was Koffie- en theetuin De Zanden met grote picknicktafels, een partytent en een geweldige brood- en pizzaoven.

Halverwege de pauze begon het te miezeren, maar het begon al snel te stortregenen. Martha meldde dat de buienradar aanraadde om de regenbroek aan te doen. En hoe vaker ze keek, hoe slechter het weer werd. Dus allemaal de regenbroek en regencape aan en op naar het Blote Voetenpad, dat druk bezocht werd door kinderen, die aan touwen over het water slingerden (en erin vielen natuurlijk), of over boomstammen liepen, of gewoon een pad door het water volgden, waarbij het water minimaal tot het middel kwam. Wij namen het droge alternatief, nou ja droog! Ook dit pad was nat en glibberig, en ook nog regen van boven. En zo nat bleef het de rest van middag: zo nu en dan een beste plensbuis, zo nu en dan miezer, en zo heel nu en dan droog. Dus die schuur werd steeds aantrekkelijker en tot onze grote vreugde stelde Jan voor daar te gaan picknicken.  "Goed plan, Jan".

De 2 enthousiaste mannen waren er nog en vonden het nog steeds geweldig dat wij de schuur gebruikten, ze namen foto’s en gingen op de fiets naar huis. Wij deden, voor zover voorradig, droge kleren en sokken aan, dekten de tafel en installeerden ons voor een lekkere maaltijd. De rode wijn was erg in trek, het bier minder. We proostten, hadden het gebruikelijke borrelhapje van Mariette, salades van Annemiek en het buffet van Ariola. Als toetje was er de fruitsalade van Wim, die natuurlijk van schone bordjes gegeten moest worden. Mariette had een hele stapel plastic bordjes in de aanbieding voor 1 euro. Dit werd gezien als echte VVD-praktijken en afzetterij. Alleen Martha betaalde.

De koffie en de thee kon buiten gedronken worden, op de steiger of wandelend over de paden langs ratelaars en orchideeën. Het was weer een prachtige picknickwandeldag met dank aan Jan en de mannen van de Curringherschuur

Mariette