Dappere Dodo’s, Dappere Doorzetters, Dappere Diehards oftewel Dappere BBtjes trotseerden het hondenweer aan het begin van deze wandeldag. En voordat iedereen zo ver was, was er veel getwijfeld, eindeloos op de Buienradar gekeken (Iet en ik), al na de eerste twee stappen uit huis al bijna weer teruggekeerd (Margreet). Janny dacht dat ze de enige gek zou zijn die mee zou gaan.

Kortom, het was weer eens zo ver: de weersvoorspelling stemde ons wandelaars weinig optimistisch. Toch kwamen er 12 enthousiastelingen opdagen en dat was maar goed ook want het viel zoals meestal ontzettend mee. Toegegeven: aan het begin van de wandeling regende het flink, zodat we min of meer onherkenbaar gehuld in regenpakken van start gingen. Maar in het kleine boomprieeltje bij de Freulevijver, waar we ook wel eens hebben zitten puffen van de hitte, schuilden we even waarna de regen stopte en het  nagenoeg droog bleef.  Van harde wind hebben we nauwelijks iets gemerkt. Voor zover de mededelingen over het weer.

Thea en Maria stonden ons bij De Slotplaats in Bakkeveen op te wachten maar even bijkletsen was er niet bij dit keer. Van meet af aan hadden ze de wind (die wind was er wel, ja) er goed onder met het oog op de bijna kortste dag van het jaar. En dat was nodig ook want het begon al aardig te schemeren toen we aan het eind van de dag de Slotplaats weer in het vizier kregen. De dames lieten ons een prachtig stukje Friesland zien, op het snijpunt van drie provincies. Langs holle wegen, prehistorische graven, landweren en mooie dobbes. En het kon niet op want we werden en passant ook nog eens getrakteerd op een fraaie dubbele regenboog. Al kletsend (een opmerkzaam, betrekkelijk nieuw lid typeerde ons als een gezellige kletsgroep) kwamen we bij De Stripe in Wijnjewoude. In een apart zaaltje stonden de koffiekopjes al voor ons klaar. Het was niet de bedoeling dat we eens goed de tijd namen voor de koffie want vroeg donker enz. Ja, ja… we hadden de boodschap begrepen! 

Het tweede rondje was nog mooier dan het eerste. Ook hier genoten we van de mooie winterkleuren en ontwaarden zelfs bloeiende bremstruiken (nog of al, daarover waren de meningen verdeeld). En toen ging het  toch nog mis. Een paar kilometer voor het eindpunt liepen we over slingerpaden door de bossen. Nou blijkt wel vaker dat dat een enigszins riskante combinatie is. Plotseling liepen we nog maar met z’n zevenen. Hè? Hoe kan dat nou? De anderen waren er net nog. Even wachten dan maar. Maar op raadselachtige wijze waren en bleven ze uit beeld. Er zat niets anders op: Thea en Maria moesten terug om ze te zoeken. Ik maakte me geen enkele zorgen want Jan was bij de achterblijvers en die verdwaalt never nooit.  Telefonisch contact bood uitkomst. Ze waren ons inderdaad uit het oog verloren en gingen nu als afsplitsing  en via een afsteekje richting De Slotplaats. Ze zaten er al pontificaal toen wij aankwamen. Gehoon was hun deel, wat een valsspelers!

De kilometertellers werden vergeleken en we kwamen op een gemiddelde van 24 km, hoewel ik de 25 km van Bert ook wel stoer vond klinken.  Aspirant lid Veronica meldde dat ze lid werd, we waren haar (terecht) goed bevallen en we proostten op Thea en Maria en bedankten hen voor de fijne dag. Met een “Fijne Kerstdagen” reden we in het donker en in de regen naar huis.

Marja