Modder en miezer ontnamen me de afgelopen weken alle enthousiasme om mee te lopen, maar nu moest het er maar weer eens van komen. Met de bus naar Peize, mooi dichtbij dus.

De bus was iets te vroeg bij “mijn” bushalte, de jonge buschauffeur die duidelijk vol adrenaline zat scheurde door de binnenstad en kwam zodoende te vroeg op het station aan, zodat Frieda en Janny niet wilden instappen omdat ze dachten dat het de verkeerde bus was. “We zijn helemaal van de leg”, riep Janny, waarop de chauffeur in de hulpverleningsrol schoot en vroeg of ze erover wilde praten.

In Peize stonden al 10 BBtjes in de startblokken en geheel in Jan zijn stijl vertrokken we zonder omhaal van woorden richting Roden. Met z’n veertienen en 23 km voor de boeg. Er was enige verwarring over Gerrit van wie we dachten dat hij mee zou lopen en schitterde door afwezigheid maar we gingen toch maar zonder hem op pad. Thea was er niet helemaal gerust op en stuurde hem een appje, waarop hij snel antwoordde dat er iets tussen was gekomen. Nu konden we met een gerust hart verder.

In de planning vandaag stonden o.a. het Kleibos en de oevers van het Peizerdiep en het Steenbergerloopje dus ik maakte me niet al te veel illusies over gebrek aan modderigheid, maar het viel reuze mee. We konden overal door en hoefden nergens terug, maar modderig bleef het bij vlagen. Hotske weet er over mee te praten: ze had als goed voornemen om er minder slonzig bij te lopen in 2024, maar ja, dan moet je niet net op een blubberig pad iets uit je rugzak willen halen. Ze ging onderuit en weg was haar mooie schone broek.

Van meet af aan werden we vergezeld, achternagelopen dan wel tegemoet gelopen door een grote horde Flallers* die 25 of 35 km liepen. Hardnekkig vroegen ze of we niet de verkeerde kant op liepen en even hardnekkig legden wij uit dat we een andere wandelgroep waren en helemaal goed liepen.

Bij de koffie in Roden ging het over het winterkamperen, komend weekend. Mariette, die al jaren zegt dat ze niet meer mee gaat maar net zo veel jaren toch weer wordt overgehaald, vertelde hoe verschrikkelijk het vooral zondagsochtends is als je die koude, natte tent uit moet en alles weer moet inpakken. “Nou”, grijnsde Hans “Ik hoor het al, dat is echt genieten!”

Verder gingen we, over een mooi heideveld en via Altena en Lieveren weer terug naar Peize. Het weer viel alleszins mee, het bleef droog en er kwam zelfs een waterig zonnetje door. Van korte duur weliswaar, maar ook het kleine moeten we eren. Ook HP moeten we eren die, zoals we inmiddels van hem gewend zijn, alle hekjes gedienstig voor ons openhield. De nazit was in De Hopbel in Peize, waar we Jan uitvoerig bedankten voor deze eerste fijne wandeling van 2024.

En ook heel fijn: we hoeven ons geen zorgen te maken over uitsterven van de tochtencie, want na Manon heeft nu ook Rudolf aangegeven wel eens een tocht te willen leiden, hulde!

Marja

*Friese Lange Afstandlopers