Dat was het deze wandeldag eind maart, en dat hebben we geweten. Er was geen spoor meer van de winter -of wat daar voor door had moeten gaan- te bekennen. De hele week was het strak blauw, er was geen zuchtje wind en de zon liet zich van haar allerbeste kant zien.

Een uitgelezen dag dus voor een mooie wandeling met 13 BBtjes, 9 op het station vanwaar we met de bus naar Annen reisden. Daar voegden zich er nog eens 4 bij, onder wie Marieke. Wat fijn dat ze weer van de partij kon zijn.

Frieda had al  eerder blijk gegeven van haar voorloperstalent maar vandaag was de vuurdoop van haar officiële status in die functie. Zonder haar compagnon Annemiek ook nog eens, die helaas verstek moest laten gaan vanwege corona en een onwillige knie. Maar Frieda zat nergens mee en leidde ons onverstoorbaar door de prachtigste natuurgebieden in een ons welbekend terrein. We liepen twee heel mooie lussen:  vanuit Annen naar  Anloo, via de  Gasterse Duinen en weer terug naar Annen. We kennen dit gebied goed en we krijgen er nooit genoeg van. In zowel het café in Anloo als dat in Annen was op ons gerekend. Zo kwamen we nergens voor onaangename verrassingen te staan en stond er zelfs een grote tafel voor ons klaar. Wat een luxe!

Het voorjaar diende zich nu in vol ornaat aan, veel bottende bomen, vogels lieten luidkeels van zich horen en op het gebied van bloeiende plantjes viel er van alles te genieten: speenkruid, bosanemoontjes, maagdenpalm. We zagen een piepklein wit bloemetje,  na raadpleging van mijn botaniseerapp bleken we hier met de Draba Verda oftewel de Vroegeling van doen te hebben. En Drenthe zou Drenthe niet zijn zonder al die schapen en Schotse hooglanders.

Op een derde van de wandeling konden we ons in de stoelen op het terras van de Koningsherberg in Anloo (met die voortreffelijke appeltaart) laten zakken. HP deed zich te goed aan een pannenkoek en nadat Frieda even de kluts kwijt was over het aantal BBtjes gingen we weer op pad. Peter was bij het tuinieren door zijn rug gegaan en moest het opgeven, maar in het café in Annen kwam hij er weer gezellig bij.

In de loop van de dag waren er wat wolken ontstaan, waardoor ik in de wolken was en liep. Eigenlijk veel mooier dan die strakblauwe luchten, veel Hollandser ook, vind ik. Maar goed door die mooie wolken liep ik zo te dromen dat ik tot twee keer toe bijna van de sokken werd geblazen door wat fietsers die ik niet had gezien. Opletten, Marja! Op het gebied van klein leed viel er verder weinig te beleven of het moet Frieda zijn die haar bril bijna kwijt raakte door een grote tak, die ze over het hoofd zag. Of Sander die met zijn driepootskrukje bijna in een grote koeienvlaai ging zitten en met een schreeuw omhoog kwam en een poepvrij heenkomen zocht. Na een laatste lunchpauze op de mooie heidevelden van de Gasterse Duinen liepen we al keuvelend verder richting Annen terwijl Frieda af en toe nieuwe bospaden creëerde en er bij keek alsof dat zo hoorde.

Tegen half vijf en met 24 km in de benen konden we proosten, Frieda welgemeend bedanken en ons zelf gelukkig prijzen met deze fantastische dag.

Marja