De Boetenbaintjes
Wat een prachtige wandeling! Wat een heerlijk weer! Wat een fantastische koffieplek! Wat een topdag! Eindelijk korte broeken en brokjes weer. Alles klopte. Margreet D had, met de haar bekende grondige voorbereiding, een rondje Ruinen uitgezet. 14 Boetenbaintjes genoten van deze dag.
Het begin was meteen al spectaculair. We liepen aan de rand van het Dwingelderveld, een uitgestrekte vlakte waar steenmannetjes ons de weg wezen. Ik was er nog nooit geweest en ook voor vele anderen was het nieuw. In een halve cirkel lagen mooie, ronde betonblokken op zithoogte, die uitnodigden voor een korte pauze. Het waren eigenlijk stapstenen omdat de boel door regelmatig onder water staat. We vervolgden onze weg langs velden vol boterbloemen en langs een sloot met een berm vol wuivend fluitekruid, zover het oog reikte. En niet te vergeten de knalgele en geurende brem. Daarna over slingerende bospaadjes met prachtige salomonszegel, die onder zijn blad kleine bloempjes laat bengelen.
“We zijn zo bij de koffie”, zei Margreet. Nou, dat duurde nog wel een uurtje, maar dan heb je ook wat. De luie tuinman, een theetuin met kunst, kitsch, curiosa en planten. Bij binnenkomst kwam je al ogen tekort, het stond er vol hebbedingetjes. In de tuin stonden tafeltjes en stoeltjes en banken in allerlei maten, het hing er vol met hanging baskets, en de kleurrijke kussens en tafelkleedjes waren gebreid door de buurvrouw. En nog een schuurtje vol curiosa en glaswerk en daarachter de plantentuin. Het woordje lui vond ik absoluut niet van toepassing. De koffie en het gebak waren goed, de dames van de bediening waren aardig, en de koekjes waren heerlijk. ‘Niet zelf gebakken, hoor. Gewoon haverkoekjes van Ikea’. Tot verbazing van Margreet kende niemand deze plek. We wilden eigenlijk niet weg, er was zoveel te zien. Ik kom zeker terug met de auto om de kleurige kroonluchter en planten te kopen. Nu beperkte de koop zich tot een kleurrijk haantje, die gemakkelijk in de rugzak paste.
We hadden nog 11 kilometer voor de boeg en het werd steeds warmer. Het bleef mooi. Met veel bos, dat voor verkoeling zorgde. Peter legde uit dat de bomen met een rode stip mochten blijven en de rest eromheen werd gekapt. Sjaak vond dat we afscheid moesten moesten nemen van de bomen die platgingen, door bij iedere boom 1 minuut stilte in acht te nemen. Mooi idee, maar geen tijd. Sjaak was nog helemaal eufoor van zijn wandelreisje naar Luxemburg, hij had mooi weer, de omgeving was verrassend en de groep was gezellig. Voor herhaling vatbaar. Verder was het Hemelvaartweekend in Duitsland een geliefd gespreksonderwerp. Wie gaat er mee, wie gaat met wie, hoelang blijft je, en hoe kom ik dan terug en kan ik dan met jou meerijden. Het belooft weer de zoete inval te worden.
Om 5 uur en na 24 kilometer waren we terug in Ruinen, waar een biertje op het terras lonkte. Peter moest naar Donar, dus wij bedankten Margreet zeer uitbundig en namen op ons eigen zonnige terras een biertje en een wijntje en een snelle hap. Je moet van goeden huize komen om deze tocht te evenaren, laat staan te overtreffen.
Mariette