De mailtjes van Janny zijn duidelijk. Niks mis met haar mailtjes, maar je moet ze natuurlijk wel even lezen. Dan had ik geweten waar we gaan starten.

Met de wandeling vanuit Orvelte in het vooruitzicht stel ik mezelf weer de gebruikelijke vragen: waar gaan we beginnen? Waar kan ik parkeren? Overbodige vragen, want het staat duidelijk in het mailtje: parkeerplaats P1 in Orvelte. Het blijkt een parkeerplaats te zijn die is afgesloten met een heuse elektrische slagboom. Op het bord naast de boom staat de instructie die neerkomt op: gewoon doorrijden dan gaat ie vanzelf open. Marja vertrouwt het niet en besluit heel creatief om de uitgang als ingang te nemen, want ‘je weet het maar nooit met zo’n boom’. Dat lukt prima, want bij de uitgang staat de slagboom omhoog. Zo is even later de groep compleet. Vijftien boetenbainen gaan vandaag op pad onder leiding van eerste-keer-veurloper Frieda.

Frieda heeft niets aan het toeval overgelaten en de tocht samen met Margreet D. voorgelopen. Maar ja, alle begin is moeilijk en hoe begon het ook alweer? Al snel hebben we de juiste richting te pakken. We verlaten Orvelte, waar ze toevallig nou net vandaag de zomerfair organiseren. Dat belooft niet veel goeds voor het eindbiertje. Het bier zal wel lukken, maar zijn er genoeg stoelen op het terras? Daar kunnen we toch niks aan doen. ‘Het is zoals het is’.

Het weer zit in ieder geval mee. De zon schijnt, maar het is niet te warm en er waait af en toe een verkoelend briesje. Dat is vandaag extra belangrijk, omdat we vanwege ontbrekende horeca onderweg een lunchstop zullen houden. Terwijl we het prachtige Orvelterzand oversteken worden we nagestaard door een kudde Schotse hooglanders die lekker loom, liggend onder de schaduw van wat eikenbomen, hun maaltijd herkauwen.

Het is een afwisselende route met veel heide die al behoorlijk in bloei staat, maar ook met smalle kronkelpaadjes tussen mooie houtwallen. Halverwege lunchen we waarbij een groot aantal baintjes een houten slagboom als zitplaats benut. Misschien net iets te veel baintjes, want de slagboom zakt plotseling wel heel erg door. Na de lunch zien we een aardappelveld waarvan niet helemaal zeker is of het wel om aardappelen gaat, want de witte bloempjes ontbreken. Dat wordt weer goed gemaakt door een veld met enorme joekels van hooibalen, die door een zich razendsnel voortbewegend hoogwerkertje op een trekker met oplegger worden gestapeld. Dit laatste zien we tijdens een onofficiële sta-pauze die in een ongecontroleerde zit-pauze dreigt te ontaarden, maar Frieda weet ons weer in de benen te krijgen met de juiste balans tussen duidelijkheid en precies dat beetje ‘rek’ dat boetenbaintjes nu eenmaal nodig hebben.

Even later bewijst Frieda het veurlopen helemaal in de vingers te hebben, wanneer ze ter plekke een groen ommetje in de route opneemt, zodat we niet langs een vervelende verkeersweg hoeven. Daarna nog een stukje langs het Oranjekanaal en dan lopen we Orvelte weer binnen. Daar lijkt het inderdaad best lastig om wat tafeltjes te bemachtigen, maar ineens zitten we toch. We toosten op de prachtige wandeling. Peter doet dat met een Palmflesje. Op het bord boven de tap staat dat zijn favoriete bier getapt wordt, maar dat had Mariette niet gelezen. Geeft niks, want Peter vindt Palm ook lekker. ‘Proost!’. En nu maar hopen dat Frieda vaker veurloper wordt.

Erna