Volgens de Boetenproat-annalen leidde Marja op 26 januari 2020 een kudde van 19 van Borger naar Exloo en terug, zonder iemand kwijt te raken. Een hele prestatie. Schaapje Annemiek nam in Exloo de bus. Op zaterdag 22 oktober 2022 waren er 15 schaapjes, een makkie dus. En niemand nam in Exloo de bus, Annemiek niet en ook Barbara, die nog nooit zover gelopen had, niet.

Toen, in januari was het roetjekoud, nu was het een prachtige Indian Summerdag. Windstil, zonnig, met herfstgeuren en de mooiste herfstkleuren. Zo nu en dan een buitje, maar net als iedereen zich in de regenpakken had gehesen, was het weer droog.

We liepen over het Mammoetpad, het Drentepad en het Hondsrugpad. Brede lanen met Amerikaanse eik, die veel van hun bladeren al hadden laten vallen. Een dik, kleurrijk bladerdek dus, waar je zo lekker met je voeten in kan schoppen. Of over een dikke laag eikels, die knerpten onder je schoenen. Je mag die eikels niet meenemen van Staatsbosbeheer, want ze zijn voor de eekhoorns.

We zaten in het zonnetje met uitzicht op de gletsjerkuil. Een plek om te blijven. Maar in Exloo werd bij Bussemaker op ons gerekend. De appeltaart werd de hemel ingeprezen. Zag er ook mooi uit, een rondje gevuld met spijs, een mooie appellaag en met een beste toef echte slagroom. Ook daar hadden we wel willen blijven. Het is een prachtig restaurant met vriendelijk personeel. Maar we zijn een wandelclub, dus hup weer in de benen. De achterhoede draalde bij Schuttrups en vergaapte zich aan de grote voorraad (wandel) schoenen. Maar geen tijd voor een uitgebreid bezoekje. Gelukkig had ik er voor de koffie al een paar sokken gekocht.

Net buiten Exloo viel het eerste buitje. Marja kreeg met veel moeite haar nieuwe blauwe regencape aan. Bijzonder was wel dat hij dikke korte mouwen had. Zag er zeer bijzonder uit. Maar hij kon eigenlijk ook meteen weer uit. We liepen over heidevelden en opnieuw waren er brede lanen met Amerikaanse eik of eikels, afgewisseld met beuken. Er waren trouwens opvallend weinig paddenstoelen, geen vliegenzwam te bekennen. Maar ja, die houdt ook meer van berken. 

Tijdens de theepauze werden de telefoons tevoorschijn gehaald. Het slechte nieuws was dat er alweer een aardbeving van 2.2 in Wirdum was geweest. Het goede nieuws was dat in Bunne de geelbrauwgors was gesignaleerd. Hij komt uit Siberië en was in 40 jaar niet meer in Nederland gesignaleerd. Kom je helemaal in je piere-uppie uit Siberië vliegen en dan wordt je belaagd daar een kudde vogelaars. Dan schrik je je toch rot, als klein vogeltje? Ik weet niet of hij gebleven is om op Tea, die in de buurt woont, te wachten.

We werden ingehaald door een clubje ruiters, allemaal dames. Het achterste paard leek wel op een Groninger blaarkop. Raar gezicht, zo’n zwart-witte koe op hoge benen.

Na 24 kilometer waren we weer terug in Borger. Sander weerstond de verleiding om op de markt 3 worsten + 1 gratis voor 10 euro te kopen. Het werd een biertje in Hunebedcity, waar Marja een tafel voor ons gereserveerd had. Het personeel bestaat uit jonge mensen met een beperking. Ze zijn niet snel, maar wel heel vriendelijk en blij en trots. HP nam een theespecialiteit. Het leek op een glas warme melk. Volgens hem zaten er een soort speculaaskruiden in. Onduidelijk was of er ook nog een theezakje in moest.

We bedankten Marja voor deze mooie wandeling. De busmensen kregen van haar voorrang bij het afrekenen. Hetgeen overbodig bleek, want dat ging snel en er was tijd genoeg. Ik denk dat deze wandeling nog wel eens herhaald wordt. Ben benieuwd hoeveel er dan meegaan.

Mariette