Hoewel ik toch redelijk sportief aangelegd ben, denk ik bij het woord lunch onmiddellijk aan een boterham met kaas en een glas melk, of in vakantietijd een salade en een glas witte wijn, maar niet aan een oefening om je bovenbenen sterker te maken en strakke billen te krijgen. Maar het verschil is dat je die voor je billen met een 'g' schrijft: lunges dus. Maar goed ook daar ik had ik nog nooit van gehoord.

Maar Martha en Henny wel, en ze konden het ook nog voordoen. We kwamen op die lunges, omdat Henny vertelde dat Josephine ter voorbereiding van de beklimming van de Kilmanjaro 1000 (!) lunges moest doen. In haar naïviteit vroeg Margot nog of ze die 1000 in 2 jaar had gedaan, maar waarschijnlijk dacht zij ook aan die boterham en niet aan de oefening. Het bleken dus 1000 lunges per training te zijn gedurende 2 jaar!

We hadden dit gesprek tijdens de lunchpauze op een mooi pad tussen de velden in de buurt van Rhede. We hadden wel net de stanklucht van de varkensmesterij achter ons gelaten en genoten van het zonnetje, het uitzicht over de velden (uitgebloeid koolzaad naast mais en graan en bieten). Een mooi glooiend landschap net over de grens bij Bunde.

De start was niet onproblematisch: 1 auto en 7 Boetenbaintjes. Dat past niet. Maar gelukkig gingen Peter en ik ook mee, dus 2 personen met de trein naar Zuidbroek en instappen in onze auto en met een geringe vertraging arriveerden we in Rhede: een klein dorp met 2 kerken, waarvan de nieuwste (uit 1912) belachelijk groot was. Winie wist te vertellen dat de oude kerk te klein was geworden, maar geen mogelijkheid tot uitbreiding bood, en er op de groei een nieuwe gebouwd was. Kennelijk een omgeving met een nog bloeiend katholiek kerks leven, hetgeen we aan de oren ondervonden toen tijdens de nazit om 10 voor 6 de klok minutenlang heel hard beierde.

Een uur na de lunchpauze was er alweer een pauze op het terras van de Konditorei en Bäckerei Flint. Koffie met gebak was in de aanbieding (€ 3,60), dat kun je toch niet laten lopen? Peter was nog goedkoper uit, omdat hij een taartje van de dag ervoor nam en die kostte maar € 0.60. De bediening was gekleed in voetbalshirtjes en buitengewoon vriendelijk, het koffieapparaat was niet snel, maar leverde wel goeie koffie in grote koppen. Een van de diensters had Henny voor 9 personen brood aangeboden voor onderweg. Maar omdat Henny zo dom was te zeggen dat we zelf brood bij ons hadden, ging het aanbod niet door. Toen we op het terras zaten werd de lucht behoorlijk zwart en donderde het op gepaste afstand. We kregen alleen een staartje regen mee en op een paar druppen na bleef het de hele middag droog en warm.

De terugweg voerde langs de Ems, een mooie brede rivier met grote vrachtschepen, vissers en een bloemrijke oever. En niet te vergeten een heel klein (zweef)vliegtuigveldje. Er stond een knalrood vliegtuigje klaar om een zwever omhoog te trekken. Ik zou er voor geen goud instappen, maar de rest leek het wel wat. De laatste 5 kilometer gingen over de dijk, met veel poep, oneffenheden en hekken, die veel van mijn nog stijve heup vroegen.

Na 23 kilometer hadden we een prachtige tocht achter de rug die dorstig gemaakt had. Het bier kwam in verschillende groottes: nul-fünf, nul-drei en nul-zwei: het lijkt de opstelling van Van Gaal wel. Henny bleek trouwens de enige voetbalfan van de groep te zijn. Het meisje van de bediening had wel een aardige manier van afrekenen: als bewijs van betaling legde ze een bierviltje onder je glas. Margot moest bijna 2 keer betalen (want geen viltje), maar het kwam goed.

Door allerlei wegwerkzaamheden en onduidelijke bewegwijzering hadden we een zeer toeristische route naar huis en leverden we onze 2 passagiers om 7 uur af op station Zuidbroek. Onmiddellijk barstte er een stortbui los die, zoals ik vandaag las, voor veel wateroverlast in Winschoten had gezorgd. Maar wij waren dikke bofkonten.

Mariette