Zo had ik mijn vorige stukje willen noemen, maar ja, het was geen goed begin, die eerste wandeling in 2023. Integendeel, het was hondenweer en mijn wandeldrang was tot een minimum beperkt. Petje af dus voor de 8 bikkels die al die regen wél trotseerden. Elly heeft er een prachtig stukje over geschreven.

Vandaag de herkansing dus. En wat voor een. Het begon al met het goede nieuws dat voorloper Peter weer op de been was na een weekje van verkoudheidsmalheur. En de wandeling was er een van de categorie: “Alles klopt !” Zo een waarvan ik me vertwijfeld afvraag wat ik er over moet schrijven. Zou iemand het merken als ik er ChatGpt op los zou laten dacht ik vals, maar nee, dat is toch mijn eer te na.

Op het station stond om half tien al een aardig clubje, onder wie een heel jong aspirant lid die beleefd vroeg of wij er geen bezwaar tegen hadden dat hij meeliep. Hij nam ons daardoor meteen voor zich in. Bij de Natuurplaats werden we verwelkomd door nog een aantal BBtjes en zo vertrokken we met z’n 17en. Van meet af aan was het veel zonniger dan was voorspeld, windstil, niet koud en er zat zelfs voorzichtig al iets van voorjaar in de lucht. Hoe ideaal wil je het hebben? De wandeling voerde ons door bossen en langs mooie heideveldjes naar de koffie bij café Hingstman in Zeijen, waar het altijd goed toeven is. Vervolgens verder langs een deel van de Veentjesroute, een van mijn favorieten in Drenthe en ik genoot ook nu weer van de zon die over de velden en door de winterse kale bomen scheen.

Wij BBtjes zitten zelden om een praatje verlegen, en met zo’n grote groep was het dan ook een gekwetter van jewelste. Er viel weer veel uit te wisselen: de winterkampeerders waren nog vol van hun weekend, de vele film- en documentaire liefhebbers hadden weer genoeg moois gezien om over te praten en er werden volop welkome tips gedeeld. De kookliefhebbers kwamen met allerlei nieuw uit te proberen recepten, Thea en HP konden hun verre reisverhalen nog eens kwijt, en dat is dan alleen wat ik om me heen hoorde. Met zo’n grote groep is het vrijwel onmogelijk om iedereen te spreken. 

Bij Peest stonden we even stil bij de Hitlerring, van oorsprong een vliegveldje uit WO2. Er doen verschillende verhalen de ronde over het gebruik ervan, voor de geïnteresseerden: op de RTV Drenthe site valt er van alles over te lezen. Als je het als onwetende wandelaar passeert lijkt het vooral een mooi idyllisch gebied met een paar kleine paardjes rustig grazend in de wei.

Normaal gesproken worden aan het eind van een wandeling voorzichtige vragen gesteld over hoe lang nog, en hoe ver nog, nu was het tegendeel het geval: “Hé, zijn we er nu al?” Het bewijst maar eens dat 22 km eigenlijk een makkie is, maar vooral dat we hebben genoten van deze heerlijke dag. In het gezellige café van de Natuurplaats bedankten we Peter dan ook uitbundig!

Marja