De Boetenbaintjes
Als je me zou vragen hoe was de wandeling vandaag, dan antwoord ik: het was een hele gezellige warme dag. En warm in twee opzichten: wárm en warm in de zin van attent, aardig, hoffelijk.
Het principe is je komt of je komt niet, aan- of afmelden hoeft niet. Op de parkeerplaats verzamelden zich 7 Boetenbaintjes, inclusief onze kersverse nieuwe veurloper Astrid. Astrid had van diversen afmeldingen gekregen, vanwege de warmte (voor sommigen van ons was een hitteplan in werking), vanwege vakantie en een paar andere redenen. Of dit zo ging omdat Astrid voor de eerste keer de route had uitgezet, ik weet het niet maar het zou maar zo kunnen. Yolanda, Nicole, Rudolf, HP, Reinder en ik hadden de warmte getrotseerd en de één meer dan de ander dacht ook mee te lopen om Astrid te steunen en aan te moedigen in haar nieuwe rol. Helemaal aan het einde van de dag, op het terras, toen we klam, warm en blij waren dat onze never endig-eind van de prachtige wandeling voorbij was vertelde Astrid over het contact met Peter.
Peter had Astrid meegegeven dat zij bepaalde of de wandeling bij deze temperatuur door ging en kon beslissen of de wandeling eventueel eerder werd afgekapt. Astrid had over beide opties nagedacht en na 6 km nog een serieuze terugkeer optie ingebouwd. Aangezien wij er na 6km nog fris en vrolijk uitzagen besloot ze de route totaal te lopen. Op het terras vertelde ze dat als ze geen veurloper was geweest dan was ze thuisgebleven. De conclusie was dus dat Astrid naar ons toe erg attent en aardig was geweest! En wij de hele route denken dat het andersom was… Ook aardig van Peter om vooraf nog even contact met Astrid te zoeken. Eenmaal op het terras kreeg Astrid ook nog een appje van Mariette of het allemaal goed was gegaan. Ook erg aardig.
Nog meer aardigheid op deze warme dag. Bij de stop voor onder andere de koffie kregen Reinder en ik een hele hoffelijke refill nadat de ober was vergeten dat wij een grote kop koffie hadden besteld. Hij had zich namelijk heel attent gericht op de grote ijscoupe van Rudolf die op dat moment erg aardig voor zichzelf was. Tijdens de pauze later stonden de heren heel hoffelijk het bankje aan de dames af, wat werd gewaardeerd. Reinder liet zich niet kennen, en onderweg bij een nieuw bankje ging hij zitten om z’n banaan uit z’n rugzak te halen en deze enigszins langzaam te pellen. Nicole liet zich ontvallen geen probleem hoor, we wachten wel even op je. En Yolanda vroeg heb je misschien nog een banaan, en zowaar Reinder toverde er nog een uit z’n rugzak. Yolanda was weer zo aardig deze banaan met Astrid te delen. En de anderen bleven geduldig en aardig wachten in het warme zonnetje.
Ik zal ook nog even in gaan op het never-ending eind. Astrid had vorige week het einde van de wandeling aangepast en zelf dit stuk nog letterlijk voorgelopen. Na de oversteek van de weg zei ze we zijn er bijna. Rudolf en HP zagen nog een ree in het bos weg schieten. Bij elke bocht was het ongeveer nog even aldus Astrid. Heel hoffelijk en aardig lieten we haar haar gang gaan want de reden van al die paadjes op steeds dezelfde soort weggetjes was dat ze de camping wilde vermijden. Een echte veurloper loopt niet over de camping en zeker niet over asfalt. Dat vonden we weer heel attent van haar, en zo bleven we aardig tegen elkaar al werden we klammer en wat stiller. Op het terras gingen we massaal aan het ijs met aardbeien en slagroom en een enkeling koos wat anders lekkers. Een echt momentje van wees aardig voor jezelf als beloning dat we het toch maar mooi ruim 22 km hadden gelopen in deze temperaturen. Rudolf week van dit momentje af want hij vond het beter voor z’n imago om een glas karnemelk te bestellen. Anders werd hij zo gelinkt aan ijscoupés. Gelukkig hebben we de foto’s nog😊
Al met al was het een hele gezellige en warme dag. We hebben Astrid hartelijk bedankt voor de mooie wandeling en stapten met goed gevoel in de auto’s op weg naar huis.
Manon