De weersvoorspellingen stelden ons een mooie, windstille dag in het vooruitzicht en voorloper Jan had een tweede traject van het Groot Frieslandpad voor ons in petto. Vroeg uit de veren dus, wandelschoenen aan en gaan! Het was weliswaar even slikken toen ’s morgens de wereld nog koud en wit was (mooi, dat wel) en er toch nog een dikke winterjas aan te pas moest komen, maar dat moest dan maar.

 “Hebben we er zin in?”, vroeg Jan, waarna er vanaf busstation Westlaren 12 goedgemutste BBtjes op pad gingen. Het was vrijwel windstil, een verademing na de stormen van de afgelopen week. Natuurlijk waren we daar nog vol van en de verhalen over lekkages, wiebelende lampen, weggewaaide dakpannen en ander leed werden dan ook volop met elkaar gedeeld.

De grote omgevallen boom in Helpman met alle dode kraaien die bij nader inzien roeken bleken te zijn had ook indruk gemaakt. Er ontspon zich een gesprek over het verschil tussen kraaien, kauwen en roeken. Sander deed een duit in het zakje door te vertellen dat het hem een goed idee leek om een nepkraai in zijn tuin te plaatsen, om de overlast tegen te gaan. Helaas vonden de kraaien het ook een goed idee en hipten er nieuwsgierig naar toe om er eens een gezellig flirtje mee op te zetten.

De wandeling was prachtig, heel af en toe moesten we wat slalommen door de nattigheid, maar we genoten vooral van het prachtige wandelweer. In de zon en uit de wind konden de dikke winterjassen uit en het voorjaar kondigde zich in alle toonaarden aan. Margreet was in haar vogelelement en spotte wel 20 vogelsoorten. Ik hoorde als eeuwige beginneling naast de meer voorkomende soorten o.a. boom-en veldleeuwerik en een vlucht kramsvogels.

Jan had besloten om in Annen koffie te drinken ipv in Spijkerboor om het aantal kilometers binnen de perken te houden. Wij vonden het best. Hij wist zeker dat het café aldaar om 11 uur open was, dus dat zou helemaal goed komen. Toch? Nou nee dus, om kwart over 11 stonden we aan de deur te rammelen, maar die was en bleef hermetisch gesloten… Beteuterd zakten we toen maar neer op het stoepje en de bank voor het café voor een korte pauze.

We liepen verder langs de altijd prachtige Hunze, badend in het zonlicht en met veel minder nattigheid dan we vreesden. Na de lunchpauze kwamen we langs een gebied waar de bevers karakteristiek aan bomen hadden zitten knagen. Janny herkende dat niet een, twee, drie en dacht dat zich een figuurzaagclub op de bomen had uitgeleefd.

En ja natuurlijk, ook wij hadden een zwaar gemoed vanwege de verschrikkelijke gebeurtenissen in Oekraïne. Onze gesprekken vielen er steeds weer op terug, met enige regelmaat werd de telefoon erbij gehaald om de ontwikkeling te blijven volgen. Toch wisten we enorm van deze prachtige, lichte, meer dan welkome voorjaarsdag te genieten.

Veendam was onze eindbestemming en ik was aangenaam verrast door de mooie parken en het vele groen daar. Ons nieuwe lid Erwin kent de plaats op zijn duimpje en leidde ons naar een gezellig Grand Café voor de nazit. Het was er tjokvol, maar een groepje aardige jongens was bereid om hun plaats aan ons af te staan zodat wij met z’n twaalven bij elkaar konden zitten.

De hulde aan Jan was weer zeer op zijn plaats en na ruim 24 km en een heerlijke dag, stapten we op het kleine stationnetje van Veendam in de trein terug naar huis.

Marja