Heel lang geleden strekte Magna Frisia zich uit van het Zwin tot de Wezer met Utrecht als middelpunt. Er was nog geen Zuiderzee, geen Marsdiep, laat staan een Afsluitdijk. Noord-Holland en Friesland zaten nog aan elkaar vast, tot de Julianavloed in 1164 en de Allerheiligenvloed in 1170 tussenbeide kwamen. En langzamerhand werd het grote Friesland tot het Friesland van nu. De grootheid is nog terug te vinden in de namen West-Friesland en Ost-Friesland. Deze geschiedenis was de inspiratiebron voor het Groot-Frieslandpad, een LAW van Bergen naar Leer met een afstand van 362 kilometer. 

Voor veurloper Jan was de etappe Tynaarlo-Annen de kapstok voor een prachtige wandeling Vries-Anloo. Het was bovendien de eerste wandeling na een korte coronastop en er meldden zich maar liefst 20 BB-tjes in Vries. Ze hadden er zin in. Ook het weer werkte mee, het had een beetje gevroren, de zon scheen uitbundig en we hadden de wind in de rug. Het tempo zat er meteen goed in, we liepen rond het natuurbad van Tynaarlo, waar ik vroeger nog wel eens zwom, langs het Noord Willemskanaal richting Zeegse en naderden de Drentse Aa. Altijd goed voor een natte boel en daar kon het bekende pollenhoppen beginnen. Maar we bereikten redelijk droog café de Drentse Aa, waar we gastvrij ontvangen werden in de grote zaal, de bediening redelijk snel en efficiënt was en alle soorten taart goed smaakten. Tot onze vreugde mochten we apart afrekenen. Daar komen we nog wel eens terug.

Op de Strubben hadden we weer lekkere blubber en een grote kudde schapen. Jan had bedacht dat we met een slinger naar het hunebed zouden lopen, alwaar we konden pauzeren. Die slinger bleek echt heel modderig te zijn en we slalomden en glibberden van boompje naar boompje. Iedereen bleef op de been. Toen we de droge zandweg bereikten stond daar een keurig echtpaar vol schrik naar het modderpad en onze vieze schoenen te kijken. Volgens hun kaart moesten ze daar langs, maar mevrouw had spiksplinternieuwe schoenen aan, zonder ook maar 1 korreltje zand. Ze kreeg goed bedoelde opmerkingen, van ‘zonde van uw schoenen, ik zou omlopen’ tot ‘prima schoenen, die kunnen zo’n pad wel aan’. Ik denk dat ze gekozen hebben voor de droge zandweg.

Na de korte pauze, want stilzitten was toch wel koud, zeker op die koude stenen van het hunebed, kregen we nog een paar blubberpaden voor de kiezen en bereikten na 21,5 kilometer Anloo, waar we ons verheugden op de nazit met een lekker drankje. Maar helaas was er geen plaats voor ons in de herberg, wij waren met te veel en zij hadden niet genoeg personeel. Jammer, volgende keer beter. Dan staat het vervolg op het programma, Westlaren-Veendam. Waarschijnlijk weer een beetje Groot-Frieslandpad en heel veel van Jan. Wellicht met minder blubber.

Het was een prima begin van een hopelijk lange coronavrije wandelperiode.

Mariette