Alom verwarring bij de start van de wandeling. En dat terwijl het toch zo duidelijk in het programma staat: 9.18 uur op het station pakken we de bus naar de carpoolplaats van Peize. Achttien minuten over negen dus in plaats van het gebruikelijke tijdstip van half tien. Hoe simpel kan het zijn? Zij die met de auto naar de carpoolplaats waren gereden zien echter slechts drie Boetenbaintjes uit de bus stappen. Waar is de rest?

Even na half 10 ging rinkelt de mobiel van Jan. In welke jaszak zit die telefoon ook al weer? Eenmaal gevonden weet Peter te melden dat Mariette, Martha, Janny en Wim op het station staan. Peter: “En waar zijn jullie???” Jan wil eerst weten of Peter het programma wel gelezen heeft. “Peize immers”. “Peize? Volgens Janny gaan we naar Uffelte.”  Janny blijkt een vooruitziende blik te hebben. Uffelte is namelijk de wandelbestemming van de volgende keer.

Jan strijkt over zijn hart. Deze baintjes mogen toch nog mee. Zo vertrekken we toch nog met een man of 15 richting Altena. Het is flink opboksen tegen de wind. Je hoofd waait er zowat af. Onderweg stoppen we even bij een eik die moet worden omgezaagd, omdat ie helaas op de verkeerde plek staat. De trekker kan de bocht niet meer goed maken. Van gepaste afstand zien we ze een dikke inkeping in de stam maken. Het karwei wordt afgemaakt door met de trekker te duwen tegen de stam. Zo kan de eik maar naar 1 kant omvallen, de goeie kant zonder publiek.

Even later komen we langs een prachtig stroompje. Mariette weet te vertellen dat het gaat om het Lieverense Diepje. Misschien heet het eigenlijk anders, maar we zijn in de buurt van Lieveren en alle stroompjes heten in Drenthe nou eenmaal Diepje. Vandaar. Wandelen maakt het leven een stuk simpeler. Als je tenminste weet waar je naar toe moet. Dat dan weer wel.

Gelukkig weet Jan dat precies. Trefzeker worden we naar Restaurant Mensinge in Roden geleid. De koffie smaakt verrekte lekker. Een tweede bakje gaat er ook nog wel in. Na de koffie zien we notabene weer een boom omvallen, deze keer langs natuurlijke weg. Het gaat gepaard met spectaculair veel gekraak.

We komen door Roderwolde, waar vroeger in Het Rode Hert twee dames heerlijk perengebak serveerden. Gelukkig zijn er anderen die er brood in zien om het restaurant naast de molen weer nieuw leven in te blazen. Die molen blijkt trouwens tot het intelligentere type te behoren. Niet zomaar even wat water verplaatsen. Nee, deze molen heeft speciale hamertjes waarmee hij dat akelig harde lijnzaad weet te pletten. Bovendien is het ook nog eens de hoogste molen van heel Nederland.

Via verrassende paadjes brengt Jan ons naar De Peizer Hopbel. Met verbazing wordt nog gesproken over die paadjes. “Dat je daar ook langs kon wist ik niet.” Er blijkt ook een nieuw pad te zijn aangelegd. Zo zijn we weer helemaal bij. En de volgende keer is het dus in Uffelte. Maar dat wist Janny al.

 Erna