Van Blankenburg via Wernigerode, Altenbrak en Thale weer terug naar Blankenburg.

Mee waren: Jan D. en Jan de R. (resp. gids/hoofdorganisator en bagagevervoerder) de Laura’s, Erna, Janny en Wim, Annemiek, Margreet, Peter (zonder Mariette, die het vanwege haar heup nog niet aandurfde), nieuwkomer Margot en ondergetekende Marja, tevens mentor van Margot die vanaf haar 16e niet meer had gekampeerd.

De organisatie: Tijdens de jaarvergadering had Jan aangekondigd dat hij weer eens naar de Harz wilde maar dan met bagagevervoer i.v.m. de lange dagafstanden. Wat fijn voor ons dat Jan de R. al een tijdje te kampen heeft met een blessure en zich dus wel wilde opofferen. Nu bleek het met die opoffering reuze mee te vallen: Jan heeft zich al fotograferend prima vermaakt en heeft minstens zo vaak op terrasjes gezeten als wij.

Het eerste mailtje van Janny kondigde dus dit keer niet aan dat we een rugzaktrekking hadden maar een trekking met dagrugzak. De rest mocht in een reistas. Dat bood perspectief. Later werd die “rest” weliswaar teruggebracht tot tent, slaapzak en matje en gaf Jan met zijn handen de maat aan van een bescheiden sporttas maar toch zou het een makkie worden vergeleken bij wat we eerdere jaren hebben moeten doorstaan. Het haalde Margot zelfs over de streep.

In Zuidbroek, ons verzamelpunt, was het ’s morgens om kwart over 8 dan ook een bonte verzameling van grote en kleine sporttassen, grote en kleine rugzakken, losse tentjes, een enorme slaapzak die in geen enkele tas paste, kratten met eten en ook een mooie elegante rode laktas van Margot. Verschil moet er zijn, natuurlijk. En dat moest allemaal bij Jan in de auto en 4 dagen lang worden ingepakt, uitgepakt en vervoerd. Na dag één gingen er spullen uit de rugzak in de sporttas en ook weer andersom. En ook de rest van de dagen bleven we heen en weer schuiven op zoek naar een nóg handiger pakbeleid. De auto werd steeds voller en de dagrugzakken steeds leger, daar kwam het eigenlijk op neer.

De wandelingen waren afwisselend, mooi, en goed te doen. Af en toe een stevig klimmetje al dan niet begeleid door veel gesteun en gezweet, soms moesten we wat langer stijgen en dalen maar we konden het uiteindelijk allemaal goed aan. We liepen door bossen, langs de rivier de Bode, over bruggetjes,langs de Rapunzeluitkijktoren, door mooie weiden met veel bloemen, langs, of voor de liefhebbers (Jan, Peter en Laura S.) over, uitdagende rotspartijen, onder kersenbomen met veel rijpe kersen en langs Scandinavisch aandoende meren. En dat alles met Jan aan kop met kaart en GPS en Wim als assistent eveneens met GPS. Voor zover ik weet zijn we geen enkele keer verkeerd gelopen, waarvoor hulde.

De verrassingen. Op de tweede dag kwamen we, lekker tot rust gekomen na een lange wandeling, midden in een oorverdovend lawaai van ronkende motoren terecht. Wat kunnen die dingen een klere herrie maken. De motorrijders schiepen er een groot genoegen in zoveel mogelijk geluid te produceren en dat deden ze bij voorkeur door Oerend Hard door de tunnel waar wij ook door moesten te scheuren. We liepen met de vingers in de oren en het dreunde nog lang na in onze hoofden.

De dag erna stonden we te genieten van een mooi uitzicht toen ik ineens de kop van een struisvogel tussen de bomen uit zag komen. Eerst twijfelde ik nog even aan mezelf maar ik wist betrekkelijk zeker dat ik geen jointje had gerookt. De BBtjes zouden de BBtjes niet zijn als ze niet in discussie gingen over wat het nou eigenlijk was. Een aantal beweerde dat het een pauw was (nooit een pauw gezien, zeker?) het arme beest werd zelfs tot emoe gebombardeerd, maar ik blijf toch vrij zeker weten dat het hier een (ontsnapte) struisvogel betrof. Hij wees ons een tijdje het rechte pad maar verkoos toen toch maar zijn eigen richting.

Een paar kilometer verder liepen we zowaar onze eigen Angela tegen het lijf. Dat was een leuke ontmoeting. Ze was jarig vertelde ze enthousiast en was met man Pieter een paar dagen aan het wandelen.

En verder werden we op Hemelvaartsdag getrakteerd op vrolijk lallende jongeren, vreemd uitgedoste schuttersverenigingen en line-dancing. Hemelvaart is in Duitsland een gezellige boel, kortom.

Het eten was weer uitstekend. De eerste dag bij de Italiaan viel wat tegen maar dat werd ruimschoots goed gemaakt door de ons zeer vertrouwde nasi met alles er op en er an, met dank aan Wim. De laatste dag hadden we Jan de R. erop uit gestuurd om een plek te zoeken waar we traditiegetrouw spargel konden eten. Er bleek weinig keus te zijn maar er was wel een gezellig restaurant met nog een Oostduitse uitstraling die uitstekende spargel serveerde. Peter bliefde wel een nagerecht, maar daar deden ze niet aan. En de overige horeca had ook weer een goeie aan ons: veel koffie, taart, pepermuntthee, bier en een enkel wijntje. Het is allemaal goed aan een BBtje besteed.

Wel was net als het bagagevervoer ook hier enige verwarring. In de mail stond namelijk dat brood voor lunch en ontbijt onderweg kon worden ingekocht. Dit leidde tot veel ongelijkheid in de groep. Sommigen hadden een hele winkel bij zich voor 4 dagen, anderen helemaal niets. Margot ook niet, waarvan ik, als haar mentor, de schuld kreeg.

De tentjes. Margot had er speciaal voor de gelegenheid één gekocht bij de Aldi (of de Lidl) voor 20 euro en onder grote hilariteit van ons. Wij zagen hem al wegvliegen bij de eerste windvlaag of lekken bij het eerste regenbuitje. Maar nee, zei ze, het is een echt trekkerstentje en hij is ook groen! Ja, dan moest het wel een goeie zijn. Maar het viel reuze mee! Het opzetten ging er met de gebruiksaanwijzing er bij best goed de eerste twee keer. Alleen de laatste nacht stond hij er wat merkwaardig bij, maar dat kwam door de stenige ondergrond (en héél misschien wel door de grote bel rode wijn die Margot vlak voor het opzetten had genuttigd).

De campings liepen nogal uiteen. Van 4 sterren maar met een ondergrond waar alle haringen krom op werden geslagen tot een lekker zonnig veldje voor ons apart met een hond die de hele nacht aan het blaffen was waardoor het buurpaard genoeglijk begon mee te hinniken.

De praatjes. Vanzelfsprekend passeerden de vogels, de bloemen, de nasi, de taart, de eerdere campings (waar, wanneer en met wie ook alweer) de Aldi en de Lidl uitgebreid de revue maar dit keer ging het ook verontrustend veel over meer banale onderwerpen. Zo raakten Annemiek en Wim niet uitgepraat over een Hexenfeestje met striptease en blote vrouwen. Ook poep- en piespraatjes kwamen vaker aan de orde dan te doen gebruikelijk.

Lichamelijke ongemakken. Wim roeptoeterde op dag 2 dat zijn knieën het uitstekend deden en voegde eraan toe dat we hem daar NIET meer naar mochten vragen. Helaas voor hem werkten zijn kleine teen minder mee: een blaar om U tegen te zeggen. Maar met goede verzorging kon hij toch alles mee lopen. Peter dacht dat hij een steentje in zijn schoen had, maar ook dat bleek een blaar te zijn. Janny kreeg slappe knietjes van het afdalen, Margreet had een klein heupprobleem opgelopen in Spanje maar met behulp van haar stokken kon ook zij alle wandelingen volbrengen. Laura had een vreemd plekje op haar kin en liep een dag niet mee om de apotheek te kunnen aandoen. En dat was alles. Onze leeftijd in acht genomen kunnen we weer trots op onszelf zijn.

Het weer was BBtjes-waardig. Precies op het goede moment werd het droog en voelden we de temperaturen bijna stijgen. We hadden heerlijk wandelweer, volop zon, altijd korte broeken en steeds koffie buiten op het terras. ’s Avonds koelde het snel af, waardoor we vroeg de warme slaapzak indoken maar koud hebben we het ook ’s nachts nooit gehad.

De terugreis verliep niet helemaal volgens plan. Lange files en Janny, Wim, Margreet en ik leefden in de veronderstelling dat we ver voor de anderen in Zuidbroek zouden zijn dus gingen we op ons dooie gemak nog een soepje eten onderweg. Dat bleek een kleine misvatting want de anderen waren er allemaal al veel eerder en moesten nu lang op ons wachten. De meesten hadden daar geen zin in en zo kwam het dat we van bijna niemand afscheid hebben kunnen nemen behalve van Jan en Laura die genoodzaakt waren op ons te wachten vanwege onze bagage. Dus bij deze: iedereen heel hartelijk bedankt voor de gezelligheid. Jan de R.: bedankt voor het vervoer en de kleine boodschapjes waar je mee opgezadeld werd (Erna was bv haar tandenborstel vergeten) en Jan D.: bedankt voor alles, het was weer heerlijk.

Marja