Onze zaterdagse wandeling begon in Wilhelminaoord, een voormalige kolonie van Weldadigheid van Johannes van den Bosch. Het was een zogenoemde vrije kolonie, terwijl die in Veenhuizen een strafkolonie was.

Verder liepen we een groot deel van de dag door de Heerlijkheid De Eese, een gigantisch groot landgoed/bos van de 'Van Karnebeekjes'. De wandeling was inderdaad heerlijk en weldadig, in een prachtige en nieuwe omgeving, hoewel het eind wat minder weldadig was: warm en afzien. We liepen door 3 provincies, Friesland, Drenthe en Overijssel, maar daar merkte je niets van.

In die Heerlijkheid stonden de prachtigste huizen, rietgedekt en groot, en was de natuur ook prachtig. Een mooi oud coulisselandschap met bloeiende akkers en 1 veld knalgeel van de gele margrieten. Heerlijk dus. Maar de vele bordjes met "Strikt privé: verboden toegang" en "Particulier terrein:verboden toegang" waren wel erg onvriendelijk en minder heerlijk.

We startten met 15 BB-tjes bij het (nog) gesloten Snackpoint het Luifeltje. Na zo'n lange rit verdween bijna iedereen in de bosjes en gingen we tegen elven op pad. Langs de mooie panden van de bazen van de Maatschappij van Weldadigheid; de minder mooie van de armen en landlopers bleven uit beeld. Na een klein uurtje was de koffiestop in het sportcentrum annex restaurant in Noordwolde. Er was een familiefeestje op het terras, dus moesten we binnen zitten. Het was ook de laatste dag voor de zomersluiting, dus was de chocolademelk op. De veurlopers Marja en Alda hadden voor de eerste, maar niet voor de laatste keer, uitvoerig overleg over de route.

Kort daarna kwamen de bordjes van de Heerlijkheid in zicht, evenals de bordjes "pas op, teken", waarbij onduidelijk is of wandelaars alert moeten zijn op teken, of teken het sein krijgen dat er wandelaars aankomen. Ook werd gewaarschuwd voor de eikenprocessierups.

We liepen over mooie landwegen met veel pas gezaagde stapels bomen, die heerlijk roken en hadden een lunchpauze langs een beekje. We genoten, maar schoten niet erg op, er was nog een lange weg te gaan. Want die Heerlijkheid bestaat uit 440 ha bos en 360 ha landbouwgrond, dus daar ben je niet zomaar doorheen. We passeerden bijzondere huizen, waaronder het huis van Stien Baas-Kaiser; een opvallend huis met een torentje. Hennie had deze kennis ontfutseld aan 2 oudere dames, die riepen: "Oh, dit is dus het huis van die schaatsster". Onduidelijk was of Stien er geboren was, er later ging wonen en/of er nog steeds woonde. Wikipedia brengt ook geen uitkomst. Stien (de schaatsende politieagent) is geboren in Delft en trouwde in 1971 met de onderwijzer Hisco Baas, ook in Delft. Ze kregen 2 kinderen, en gingen scheiden. Niks over een huis in de Heerlijkheid.

Bij dit huis was er weer spoedoverleg over de route, waarbij ook de GPS van Jan ingeschakeld werd. Het was nog wel 8 kilometer en het werd steeds warmer. Hella had last van een 'fata Bavaria', maar moest het voorlopig doen met mijn flesje water. Tijdens het voorlopen hadden Marja en Alda aan het eind voor de gemakkelijk weg gekozen: 5 kilometer asfalt, die je zonder opletten kon volgen. Maar dat was niet echt mooi en bovendien liep je dan in de brandende zon. Door het bos kon ook, zeker met de GPS van Jan als ondersteuning. En zo kwamen we weer door de Heerlijkheid en langs het bijzondere huis. Die route was mooi en schaduwrijk, maar we kregen ook echt last van de laatste loodjes. Iedereen had het warm en had dorst en wilde vooral lekker zitten en bier drinken. Josephine leek nergens last van te hebben en liep met de rugzak van Hella stevig voorop. Na nog 2 kilometer asfalt in de brandende zon bereikten we om 17.30 uur het snackpoint, dat nu gelukkig wel open was. Het hele dorp kwam frieten en frikadellen halen. Bij ons siste het bier naar binnen: heerlijk en weldadig.

Mariette