Niet voor de eerste, maar wel voor de laatste keer, viel onze jaarlijkse picknick samen met de TT in Assen: de TT verhuist naar de zondag, wij blijven op de zaterdag. Niet voor de eerste, maar vast ook niet voor de laatste keer was de picknickplek: de prehistorische boerderij bij Orvelte.

Voor de eerste, maar zeker niet voor de laatste keer kwam de catering van Zia Maria. Zoals (bijna) alle vorige keren en waarschijnlijk nog vele volgende keren was Jan onze tochtenleider.

Zoals vaker begon de dag met een buitje en werd de lucht steeds blauwer: niet zo strakblauw als gehoopt, maar goed genoeg. Voldoende ingrediënten dus voor een feestelijke dag. En dat was het ook. We vertrokken met 20 BB-tjes en ruim voldoende auto's naar Orvelte. Vlak voor Assen werd het op de rechterrijstrook even heel druk en kregen we toch nog wat mee van het motorgeweld. De linkerrijstrook reed langzaam door en binnen de kortste keren was de weg weer leeg. Aan de andere kant was de file een stuk langer. Altijd fijn als je daar niet in staat.

In Orvelte konden niet alle chauffeurs of bijrijders de juiste afslag vinden; er stonden te veel bordjes 'Orvelte'. Maar om half elf gingen we dan toch op pad. Eerst langs de schaapskooi en door het bos. Na 3 kwartier was er al koffie. Net toen we ons op het terras geïnstalleerd hadden begon het te regenen. De parasols boden niet voldoende bescherming, dus allemaal naar binnen. Het was de laatste bui van de dag. 

Jan had zoals gewoonlijk een mooie route bedacht. Soms met een recht stuk asfalt, maar gelukkig ook met een glad en kronkelend moeraspaadje, waar de ronde zonnedauw massaal aanwezig was. En langs vennetjes met veenpluis/wollegras en langs stroompjes en heidevelden waar de koeien het landschap sierden. En met lekker veel ligpauzes, om maar niet te vroeg klaar te zijn. De rust werd aan het eind van de wandeling verstoord door een motorrijder die in zich in zijn eentje uitleefde als TT-racer: hij scheurde telkens heel hard een kaarsrechte asfaltweg door de heide op en neer. Aangezien de wind onze kant opkwam misten we niets van de herrie. Er werden de vreselijkste straffen bedacht.

Om half 5 bereikten we onze picknickplek tegelijkertijd met de cateraar. Dat alleen al was een ongekende luxe: dat het eten gebracht werd en niet de hele dag in een warme auto had hoeven staan. En we vergaapten ons aan de kleurrijke schalen met koelondergrond en opschepbestek in de deksel. Ze kwamen geloof ik van de Action. Ook de hoeveelheid en de geuren waren veelbelovend.

Maar zoals gebruikelijk moesten eerst gedronken worden en de traditionele quiche van Mariette verorberd. De stemming zat er al goed in. Berend en Joke hadden een plek in de zon met de rug tegen een soort hunebedkei. De rest zat op de houten omheining van een vuurplaats of op meegebrachte stoeltjes. Ik heb van mijn gebroken heup een prachtige regiestoel overgehouden met in de leuning ruimte voor je glas wijn. Heerlijk.

Janny en ik stalden de heerlijkheden uit en legden uit wat het allemaal was. Om de niet aanwezigen even lekker te maken: er was 3 kleurenbrood met rode en groene pesto, met groenten gevuld brood, gevulde aubergines in tomatensaus, kleine pizza's, sinaasappelsalade, frittata en gehaktbrood. En natuurlijk een pastasalade met tonijn. Ik hoorde alleen maar superlatieven en genotsgeluidjes en verzuchtingen dat het jammer was dat je niet meer op kon. Zia Maria kreeg volgens mij een dikke tien en mag volgend jaar weer.

Als toetje was er de overheerlijke fruitsalade van Wim. Hij had 1 uur en 1 kwartier staan snijden en mag en wil volgend jaar ook weer. Aanvankelijk was er trouwens nog discussie over wie lid was van de picknickcommissie en welke bevoegdheden die commissie had. Zo was bijvoorbeeld niet democratisch besloten welke gerechten gekozen waren. Mariette had in overleg met Zia Maria een lijst van lekkernijen gemaakt en Janny had haar goedkeuring daaraan verleend. Zo doen we dat al jaren, maar plotseling leek het even een item. Toen de buikjes vol waren vond iedereen het wel prima, want het was heerlijk en je hoefde niet na te denken of te kiezen. We maakten een troostdoos voor Margot en de restjes werden in meegenomen bakjes verzameld of in plastic tasjes. Vooral de tas van Hella zou ik vandaag wel willen zien: alles op elkaar in een plastic tas. Maar zoals mijn grootvader al zei: het komt toch allemaal door elkaar in je maag. Dus ook vandaag wordt er nog nagenoten van de mooie en lekkere dag.

Mariette