Waar is m'n kaas?
Na een wonderbaarlijk goede nachtrust - gezien de ligging van de camping vlakbij een drukke weg - worden we toch alweer vroeg gewekt. Deze keer niet door een koor van zwartkopjes, maar door de houtduiven, die maar blijven roepen: "mijn opa is dood" (ezelsbruggetje voor de beginnende vogelaar). Ook deze morgen zijn de tenten weer vrijwel helemaal droog, zodat ze snel ingepakt kunnen worden. Bijzonderheid: deze keer zijn Marja en Margreet er het eerste mee klaar!

Als vanouds smaakt het ontbijt ons weer prima, ook al is het meegenomen brood inmiddels wat droog. De royale porties asperges van gisteravond zijn alweer aardig verteerd en de flessen "Bourgounder" zijn ook goed verwerkt. Er is na het opruimen van de ontbijtspullen even lichte paniek bij Margreet: ze mist haar Tupperwaredoosje (met nog lekkere oude kaas erin) en Marja is al met de afvalzak op weg naar de container…. Een sprintje – met stijve spieren, op bergschoenen – zorgt ervoor dat Marja nog net voor de storting wordt ingehaald. Het doosje zit natuurlijk niet bij het afval (inderdaad, dat zou Marja nooit zomaar doen). Even later moet Margreet – enigszins beschaamd – bekennen dat het doosje gewoon onder haar bordje stond. We krijgen bij het laatste mokje koffie of thee van Thea nog een fraai verslag – in woord en gebaar - van haar (proef)les creatief wandelen (?) bij DIB (Drachten in Beweging). Daar halen ze dus nooit de 5,2 km/uur (bewogen gemiddelde bij de BB). Thea is dan ook nog geen lid van DIB geworden.

Omdat we de vorige dag de camping al betaald hebben, kunnen we vandaag al om 9.30 uur op pad voor de laatste etappe. Het is alweer heerlijk weer om te wandelen, wisselend bewolkt, aangename temperatuur. We weten het nu weer goed: er moet ALTIJD een korte broek ingepakt worden, ook al is het de dag voor vertrek nog beneden nul (gevoelstemperatuur). Gelukkig kunnen de geblesseerden ook vandaag het tempo weer goed volgen. Na ruim een uur lopen komen we op een zeer idyllisch/toeristisch plekje aan bij een watermolen aan de Nette. De familie Knolmeyer, die het restaurant ter plekke uitbaat, houdt echter van uitslapen: pas om 14 uur wordt er bediend. Dus moeten we het op het terras doen met water en een marsje, verstrekt door Jan, die op 11 november jl. te weinig klandizie had.

Gelukkig zijn we een uurtje later wel zeer welkom op een heerlijk terras bij Haus Nettertal, een forellenkwekerij, waar ze ook prima koffie en royaal bemeten stukken Apfelkuchen serveren. We zijn weer helemaal gelukkig. Margreet komt hier tot de ontdekking dat het briefje waarop ze de steekwoorden voor dit verslag genoteerd had, onderweg verloren is, dus dan maar weer vrolijk opnieuw hiermee beginnen…. We memoreren op het terras de afwezigen bij dit weekend en bespreken het leuke mailtje van Laura de R., dat echter niet door alle deelnemers ontvangen is en ook niet door alle ontvangers is beantwoord; we blijken er een verschillende mail-etiquette op na te houden.

Vol energie vervolgen we weer onze weg (Peter wat zwaarder en Annemiek wat lichter bepakt, waarbij alvast scenario’s geschetst worden van onze trekking over een jaar of tien. Duidelijk is in ieder geval wel dat witte Tea dan een belangrijke (verzorgende) rol zal hebben, dus BB’s ; wees zuinig op haar (en Tea: mijd de Hooglanders).

De route wordt vandaag door Jan iets ingekort tot zo’n 14 km, zodat we al vroeg bij de auto’s terug zijn. Op de valreep doen T & T nog een poging om de bikkeltrofee te bemachtigen door met de rugzaknaar de Mammutboom te klimmen, maar deze beproeving was niet zwaar genoeg volgens de BFC (bikkeltrofeecommissie). Na enige vergeefse pogingen bij andere restaurants te hebben gedaan, belandden we weer op ons eerste terras (Kiek mol wer in) om te gaan potverteren; de laatste halve liters Weissen (en andere drankjes) smaken nog steeds naar meer…

Gezamenlijke slotconclusie: Jan kan d'r wat van! Het was weer top, deze trekking. Zelfs voor mooi weer was gezorgd. Bedankt Jan!

Margreet