Peter had zijn veurlopersshirt uit de mottenballen gehaald; dat kon je wel zien, de gaten zaten erin. Hoewel dat volgens hem kwam door een avontuurlijke tocht door de bramen. Soms kon je hem beter niet volgen, bijvoorbeeld tijdens de rit ernaar toe; wij reden kilometers om. Jan volgde ons dan ook niet en deed gewoon wat er op het briefje stond, dat Peter gemaakt had. Toen we op de parkeerplaats kwamen, meldde Berend dat Jan een kwartier geleden de parkeerplaats opgereden was, en meteen er weer af, Berend wist niet waar hij was. De moderne communicatiemiddelen werkten niet mee: Peter had geen bereik en Jan geen beltegoed. Maar tenslotte kwam alles goed en konden we om half elf met z’n negenen op pad vanaf camping De Oude Willem, waar sommigen van ons mooie herinneringen hadden aan winterkamperen.

Een prachtige dag door de bossen van Diever. Mij iets te veel bos, maar toch wel lekker schaduwrijk en koel. Margot vertelde dat haar een wonder was overkomen: ze kon met 1 oog weer 120% zien! Geweldig om mensen weer te herkennen en bomen en bladeren en vogels te zien in plaats van onduidelijke vlekken. Ze bleek ook blauw bloed te hebben, getuige de wond op haar knie, die was ontstaan toen ze de kapotte magnetron bij de weg zette en viel. Dat was sneu want het was de laatste magnetron van de ruim 10 die ze ooit in haar huis had gehad, maar mee gegeven had aan haar ex-bewoners en gasten. Op mijn vraag wat iedereen zoal deed met een magnetron kwamen antwoorden als: "koude rode wijn even warmer maken", of "de yoghurt, die ik de avond ervoor niet uit de koelkast heb gehaald, even warmer maken", of "een beker warme melk/chocolademelk maken". Niet nodig dus zo’n ding.

De veurloper, die thuis bekende dat hij de eerste helft alsmaar zoekende was geweest, bracht ons naar een verrassend koffieterras van het Land van Diever met veel soorten fairtrade koffie en zelfgemaakte appeltaart, waar bijna iedereen voor ging. Het waren zeer royale porties, zodat Margreet toch nog een bordje vol taart bij elkaar scharrelde. Dat had ze ook wel verdiend, want ze was de zondagavond na de hemelvaarttrekking buitengesloten geweest in haar eigen huis. Sleutel aan de binnenkant laten zitten. De huurdersclub liet na 3 kwartier weten geen eigenaren te helpen, de hulpdienst van de eigenaren woonde in Roden en kwam na een uur, sneed een stuk uit een meegebracht petfles en 'flipperde' de deur voor € 110, -- open. De kwaliteit van de taart was trouwens matig en haalde het niet bij de kwantiteit. Margot raakte daarvan zo in de war dat ze Jan benzinegeld wilde betalen, hoewel ze met Peter mee gereden was. 120% zicht toch niet voldoende? Ze biechtte ook op dat ze een stuk grond in Diever had, tegenover Kievitsweg nr. ???? Ze had dit jaar al € 1,43 OZB betaald, wist niet hoe groot het was en was er nog nooit geweest. Ze dacht dat een naburige boer het ingepikt zou hebben.

Hoewel het wandelvierdaagse was in Diever kwamen we de eerste 3 uur niemand tegen, maar toen stuitten we op een stempelpost met toiletten, banken vol rustende wandelaars, een EHBO-post en frisdrank voor 0,70 eurocent. Wij vonden dat de veurlopers dat in het vervolg ook wel konden regelen. Frieda liep daar haar schoonzus uit Leiden tegen het lijf. Hoewel we het een gezellig drukte vonden, gaven we de voorkeur aan een rustige lunchplek aan de rand van een heideveld met ven. Wel gevaarlijk trouwens, de dennenappels vielen op je kop. Het gespreksonderwerp was de Bed en Breakfastserie. Schijnt vermakelijk te zijn. Het leek ons een goed plan om Margot op te geven; kan nog net voor ze ermee stopt. Margot liep niet meteen warm voor dit idee.

En voor je het weet zitten de 27 kilometer erop. Frieda dacht dat het door haar nieuwe lage wandelschoenen kwam, die zo licht zijn dat ze over de paden zweeft. Het kan ook zijn dat het kwam omdat we alsmaar lekker in het bos in de schaduw liepen, of omdat we met zo’n klein groepje waren. Hoe dan ook we waren verrassend snel op het eindterras, waar het bier lekker smaakte, Marja Jan (!) bedankte voor de wandeling en het had over iemand die was 'afgegaan als een stekker'. Toch dronk ze alcoholvrij bier.  Frieda vond het jammer dat ze geen bier lustte en het met een glaasje Rivella moest doen en bekende dat ze vorige week naar het songfestival had gekeken, maar vanavond beslist niet nog eens ging kijken. De echte veurloper werd ook nog bedankt. Jo was er niet om het aantal kilometers en het gewogen gemiddelde door te geven. Ook wel eens lekker eigenlijk, om dat niet te weten en gewoon op je gevoel af te gaan.

Mariette