Hoe warm het was en hoe nat

Alle warmterecords worden dit jaar gebroken. Zo was het ook de warmste tweede kerstdag ooit. Laat dat nu net de laatste BB-wandeling van het jaar zijn. Er was een hele discussie aan vooraf gegaan, omdat een aantal BB-tjes de voorkeur gaf aan de derde kerstdag, maar hij ging gewoon door op de tweede en we waren met 9.

Bijzonder was dat er bijna meer auto's (namelijk 6) dan mensen waren. Geen milieuvriendelijk ritje. Maar hij was maar kort. Nat was het ook. Ik denk zelfs de natste van het jaar. Jan D. overtrof Jan R. De nattigheid kwam niet uit de lucht, zoals in Noord-Engeland, want het zonnetje scheen zo nu en dan en het was droog. Nee, het was onder onze voeten kletsnat en glibberig en blubberig. Voor mijn gevoel waren veel van onze wandeldagen dit jaar warm en droog en winderig, maar kwam ik vaak met modderige schoenen thuis.

Jan D., met een mooi kleurtje uit Costa Rica en nog wat bibberig van de jetlag, had een mooie tocht uitgezet rond Peize. Vooral de eerste helft was heftig en de modder zat al snel tot aan de knieën. De paden langs de stroompjes waren verzadigd van het water, geen droog stuk te vinden. En we hadden ook nog wind tegen. Dat was behoorlijk ploeteren en zweten.
Soms moesten we even omlopen en over draad klimmen en door bos struinen, omdat het anders echt zwemmen werd. We worden zeer bedreven in het pollenhoppen: niet stilstaan, maar lichtvoetig en snel er doorheen. Ook moesten we als ware evenwichtskunstenaars over een brug waar de houten bovenlaag niet meer op zat en alleen smalle ijzeren balken ons naar de overkant konden brengen. Thea en ik gingen hand in hand. We bereikten allemaal veilig de ander kant.

En zo kwamen we moe en modderig aan bij Landgoed Mensinge, waar Margot al aan de koffie zat en zich verheugde om de tweede helft mee te lopen. Precies een jaar geleden ging ze met de fiets onderuit en liep daardoor een scheurtje in haar bekken op. Revalidatie kostte meer tijd dan haar lief was, maar nu was ze er weer. Een memorabel en bijzonder moment.

Gelukkig voor haar was de tweede helft droger en met een minder robbelige ondergrond. Ze liep prima en genoot van het in de natuur zijn en van ons gezelschap en wij genoten dat ze er weer bij was.

De koffie was goed en de mannen (en Erna) namen er een triootje bij. Dat zijn 3 lekkere minitaartjes. We wisselden ervaring uit over de Dr. Denker kerstpuzzel die op tafel lag en vonden zelfs een nieuwe oplossing.

Hoewel de tweede helft droger was, was er toch nog een lekker glibberig stuk bij het bruggetje over het Lieverense diepje. Wij hadden daar geen enkele moeite mee, maar een meisje van een jaar of 20 stond panisch met haar fiets op het laatste hoge en droge stuk en durfde niet over te steken. Dat kwam vooral omdat ze een haar zondagse laarzen aan had en die mochten natuurlijk niet vies worden. Pa ging haar redden, d.w.z. nam haar fiets en zelf moest ze op de tenen door de blubber. Ma zei tegen ons: "Je kunt wel zien dat ze een echt stadsmeisje is". We kwamen trouwens wel heel veel tegenliggers tegen. Dat zijn we niet zo gewend. Maar iedereen moest natuurlijk zijn kerstdiner eruit lopen of eraf fietsen en weer ruimte maken voor de tweede ronde.

Het was een prachtige tocht over soms onbekende paadjes. Het Lieverense diepje kronkelde weer in zijn oude staat door het Drentse landschap. We schampten Lieveren en Altena en kwamen via het kerkhof en over graspaden langs slootjes in de buitenwijken van Peize weer op de carpoolplaats. Voor de nazit moesten we het dorp in, naar café Kok. De rest had het te druk met kerstdiners.

Volgens Erna gingen we er als een speer vandoor, voor ze haar voeten in de auto had zag ze ons niet meer. Ze kwam dus wat later aan. We hadden het over de David Bowie tentoonstelling en over Bowie zelf en andere sterren uit ons verleden. Thea had haar wandelboekje en daaruit bleek dat ze nog net voor het eind van het jaar de 1000 kilometer vol gemaakt had. Het boekje begint in 2002 met uitgebreide verslagen over alle wandelingen, maar naarmate de jaren vorderen worden de teksten korter. Soms blijkt ze zomaar 90 kilometer gelopen te hebben (dat moeten wij dan maar geloven) en soms waren het er maar 3. We toostten op Jan en Margot, wensten elkaar een goede jaarwisseling, beloofden voorzichtig te zijn met vuurwerk en keerden moe en tevreden huiswaarts.

Mariette