De Boetenbaintjes
Hotstke breit graag, en mooi, en veel. En zoals dat gaat met hobby’s: op een gegeven moment weet je niet wat je ermee moet. De hele familie en vriendenkring is voorzien. Dus deelde ze zaterdag mûtses uit onder de BB-tjes. Niet aan iedereen, want we waren met 14, maar wel aan Nicole en Manon. Ze stonden goed en kwamen goed van pas. Het was mistig, grijs en waterkoud. Geen weer om stil te staan.
Snel op pad dan maar. Manon was haar telefoon vergeten, waar de route in stond. Geen enkel probleem, ze kende de route uit haar hoofd. Ze had hem regelmatig aangepast vanwege overlap met die van Frieda en omgedraaid om Peter en Gerrit gelegenheid te geven ergens in te stromen. Vanuit Rolde over de oude spoorbaan naar Loon. Mysterieuze mist boven het Lonerdiepje. Modderige paden. Een koe die op zo’n pad ons de weg volledig versperde. We hielden eerbiedig afstand en liepen er met een grote boog omheen. Ze bleef doodgemoedereerd staan slobberen in de blubber.
In de Herberg in Loon werden we gastvrij ontvangen en werd een lange tafel gemaakt. De vier mannen deden zich tegoed aan de taart: monchou, appeltaart en arretje cake. De dames hadden kennelijk genoeg kerstdiner achter de kiezen en hielden het bij koffie of thee. Een uurtje later hadden we de lunchstop bij een hunebed. Sjaak had voor vertrek nog een rondje AH gedaan en had een megazak krentenbollen en een grote tros bananen in zijn rugzak gestopt. We kwamen jagers tegen, die beloofden ons niet als doelwit te gebruiken, hun schoten hoorden we de hele dag. Een uitdaging, zo in de mist. Ik weet niet of de oogst erg groot was. De wangen van Laura, die net terug was uit India en een mooi kleurtje had, werden steeds roder. We hadden trouwens allemaal wel een lekker kleurtje van de frisse lucht.
Via Taarlo naar Gasteren, waar we eigenlijk Peter en Gerrit zouden oppikken. Helaas waren ze toch nog te gehandicapt om mee te gaan. We maakten wel een extra lusje onderlangs het dorp en langs een weiland vol Schotse Hooglanders, die ons nog herkenden van 10 minuten geleden en een witte reiger die roerloos langs het diepje stond. Daarna nog een stuk over het Balloërveld. Zelfs in de mist en zonder een zonnetje waren de berijpte grasjes prachtig. Willemien bleef maar foto’s maken. Om half 4 en na 22 kilometer waren we weer in Rolde voor de nazit. Het was voor de meeste mensen het tijdstip van de thee en warme chocolademelk, Sjaak had een 0/0 biertje en Ellie een glaasje port. We bedankten Manon, die zo attent was om de 4 busgangers in Assen op de trein te zetten. En zo kwam er eind aan een mooie eindejaarswandeling.
Op naar een goed nieuw jaar met minder modder en blessures en verrassende wandelingen.
Mariette