De Boetenbaintjes
Met ons woensdagclubje liepen we deze week door Stedum waar overal te lezen was: Hotel vol, B&B vol, Pension vol, Herberg vol en tussendoor waren fragmenten uit het kerstverhaal te lezen. Vind er van wat je wilt, origineel was het wel!
Verwachtingsvol begon ik dan ook deze zaterdag aan de wandeling vanuit Annen, anderhalve week voor kerst. Zouden er ook nu kerstachtige tekenen te vinden zijn? Maar niks hoor, er waren de hele dag geen herdertjes in het veld te bekennen en evenmin konden we schaapjes tellen want die lieten zich niet zien. Dan ons zelf maar tellen: met 13 waren we, onder wie twee incomplete duo’s. Het veurlopersduo was er maar voor de helft omdat Annemiek ziek thuis lag. Ook het duo Peter/ Mariette was onvolledig. Later op de dag waren we zelf nog even incompleet omdat Jan zijn rugzak bij het café had laten staan, terug moest en ons vervolgens kwijt raakte. We wachtten nog even op hem maar liepen toch maar verder in de wetenschap dat Jan zich zelf wel kan redden. Wat ook zo was, want als een duveltje uit een doosje kwam hij ineens onder een boom vandaan.
Frieda liet zich allerminst uit het veld slaan nu ze de veurloopklus in haar eentje moest klaren. Zelfverzekerd liep ze voorop, en gaf ons bij de pauzes gedecideerd aan hoeveel tijd we kregen voor we weer in de benen moesten. Na het eerste korte stopje inclusief kerstkransjes, kwamen we in De Brinkzicht in Gasteren waar we terechtkwamen in een overdadige kerstsfeer. Astrid F nam er noodgedwongen een pannenkoek omdat ze haar lunchpakketje was vergeten.
We waren ’s morgens voor ons doen laat vertrokken en de koffiepauze was relatief aan de vroege kant en dat deed kennelijk wat met ons tijdsbesef. Zo wilde Elly na drie kwartier even op een boomstam een broodje eten waarop Rudolf opmerkte dat we nog maar net 10 minuten geleden koffie hadden gedronken. De tweede helft van de wandeling leek daardoor ook veel langer te duren en af en toe hoorde ik voorzichtige vragen als :”Hoe ver is het nog?” of “Zijn we al over de helft?” waarop Frieda geduldig de route liet zien op de telefoon. Het was een prachtige wandeling over de Gasterse Duinen en het Strubbenbos, bekend gebied dat nooit verveelt. Bij het Hoogholtje werd het zoals gebruikelijk nog even spannend: geen kleine week eerder was het door de nattigheid onbegaanbaar, hoe zou het nu zijn? HP, die zijn reputatie als galante hekjesopenhouder weer meer dan waar kon maken, wierp zich op als verkenner en gaf na een zo’n honderd meter het sein veilig. Zo bereikten we zonder om te hoeven lopen ons eindpunt. We keken weer terug op een heerlijke wandeldag en hoewel het de hele dag grijs en grauw was hadden we het zowaar droog gehouden.
Frieda bedankt, Peter en Annemiek: beterschap en voor iedereen: fijne feestdagen en (in mijn geval) tot volgend jaar.
Marja
P.S. Op de terugweg in de auto keek ik nog even of de poolster zich liet zien maar door de grijze lucht wist ik tegelijkertijd dat ik me maar niet te veel illusies moest maken.