Via de N34, omgedoopt tot Hunebed highway, reden we naar Gasselte, parkeerden bij 't Moatie en begonnen met zijn zeventienen onder leiding van Marja aan een mooie wandeling over de Hondsrug. We hadden de grijze wolken en de motregen achter ons gelaten en bereikten onder een stralende zon het Nije Hemelriek.

We daalden door een hoog duin af naar de rand van het water. Het landschap deed Bert denken aan de Oostzee en Laura S. en Thea hadden associaties met Noorse fjorden. Fantasie genoeg bij de Boetenbaintjes. Maar zwemmen zagen we niet zo zitten, dus moesten we weer omhoog klauteren om geen natte voeten te krijgen. Het uitzicht was er niet minder om. Het ging ook daarna nog behoorlijk op en neer en de oh’s en ah’s waren niet van de lucht. De bewondering bereikte haar hoogtepunt bij een prachtige, gave vliegenzwam. De fotografen liepen elkaar voor de voeten en gingen in elkaars beeld staan. Een klein groepje kon er niet genoeg van krijgen en bleef maar fotograferen.

De rest had wel zin in koffie en liep lekker door naar het restaurant, dat gevuld was met heel veel moeders met heel veel baby’s in draagdoeken, buggy’s en kinderstoelen. De vaders waren waarschijnlijk aan het mountainbiken. De koffie was goed, evenals de taart, maar bij het afrekenen ging het mis. Er was een muntthee niet afgerekend volgens de kassière. Wij waren ons van geen kwaad bewust en na heel veel heen en weer gepraat heeft Bert ten slotte betaald om van het gezeur af te zijn.

Ook de bossen waren mooi met een lekkere dikke laag fraai gekleurde bladeren van de Amerikaanse eik onder de voeten. Eenmaal uit het bos kwamen de grijze luchten ons tegemoet. De regenbroeken en poncho’s gingen aan, maar de nattigheid viel reuze mee en het spul kon snel weer uit. En toen kwamen we op de tweede hunebed highway, die begon met de D 19 en de D 20 en een kilometer verderop eindigde met de D 25. Ik ben meer onder de indruk van de grote oude bomen en de plek zelf dan van die stapels stenen. Bovendien mag je ze niet meer aanraken of er op zitten.

In Bronneger moesten we een extra lusje maken om aan de kilometers te komen. Marja raakt al aardig bedreven in het ter plekke improviseren en zo liepen we aan beide kanten van het kanaal Buinen-Schoonoord met bij het sluisje een prachtig huis met een hele grote mooie kas en een houten gebouw met sedumdak, dat volgens ons een sauna was. Aan de andere kant stond bij het Drentse hoogholtje ook een aardig huis waar je cranio-cerebrale en integratieve therapie kon volgen. Ik zit liever in de sauna. Als toetje liepen we over het Drouwenerzand, waar de zon ook weer volop scheen. Mooier kun je je niet wensen en we gunden onszelf een pauze om van de weidsheid te genieten, hetgeen Thea de kans gaf om eindelijk haar thee op te drinken.

Na 24 kilometer waren we terug bij 't Moatie, dat een heel modern en licht aanzien had gekregen. We werden snel bediend door twee dames en een jochie. Hij liet het koekje bij de thee van Laura op de grond vallen, waardoor het doormidden brak. Adrem antwoordde het joch, dat Laura nu twee koekjes had. (Het was gelukkig een verpakt koekje). Wij bedankten Marja uitbundig voor de fantastische wandeling en het mooie weer. De appels, stoofperen en pompoenen waren binnen de kortste keren uitverkocht.

Mariette