13 oktober, 24 of 25 kilometer, 25 graden, 18 BBtjes, Beetsterzwaag, mooie herfstkleuren, veurloper Jan R., met als verbindende factor; wandelen met een gemiddelde van 4,7. Genoeg ingrediënten voor een prachtige wandeldag.

De brokjes en de hemdjes konden weer uit de mottenballen. We hadden geen last van landschapspijn. Want het land rond Beetsterzwaag is niet het land van zuivel, vlees en turbogras, waar de biodiversiteit ver te zoeken is. Maar er zijn bossen en vennen en heidevelden, en een enkele wei met koeien. Wij hadden eerder last van schoonheidspijn.

Zoals gebruikelijk was het vertrek een tikje chaotisch. Passen we allemaal in 4 auto's? Kunnen we Iet oppikken en wie doet dat dan? Jan D. had een wat volle auto, maar gelukkig kwam Gerard nog aan scheuren, parkeerde achter Jan, laadde doodgemoedereerd een paar passagiers over en trok zich niets aan van de file die achter hem ontstond. In Beetsterzwaag parkeerde ik iets te vroeg en reed Marja het hele dorp door. Tenslotte kwam alles goed en konden we op pad. Jan R. startte met een rondje kerkhof, hetgeen aan Jan D. de uitspraak ontlokte: "waar anderen eindigen, begint Jan". Al snel lieten we de doden achter ons om te genieten van de zon, het lage, zachte licht en de veelkleurige bomen, en hier en daar een paddenstoel. De droge blaadjes driezelden naar beneden en vormden een knisperend tapijt.

De koffiestop in het Witte Huis was goddelijk. We vulden bijna het hele terras, hadden uitzicht op het water en genoten van koffie en taart. Eigenlijk wilden we wel blijven, hoewel zitten in de zon bijna te warm was. Maar we moesten verplicht blijven zitten, want het kon zomaar de laatste mooie dag zijn. Toch kwam er een eind aan het zitten en moesten we weer in de benen. We hadden nog heel wat kilometers voor de boeg, hoewel een aantal dacht dat we al over de helft waren. In werkelijkheid hadden we nog geen derde afgelegd.

Het bleef maar mooi met beukenbossen die het licht filterden, vennen die lagen te schitteren in de zon en een uitgestrekt gouden heideveld, de Lippenhuizer heide. Het enige smetje op deze perfecte dag was de bult van Sander. Hij liep langs een struik, voelde iets prikken en binnen de kortste keren had hij een dikke bult op zijn elleboog. Gelukkig waren er een heleboel BB-vrouwen die zich over hem ontfermden en hem vertroetelden met lieve woordjes van zorg en een lekker zalfje. Aan het eind van de wandeling was de bult nog niet geslonken, maar er was ook geen pijn.

In Beetsterzwaag stond Thea ons op te wachten voor de nazit. Op haar elektrische fiets vanuit Drachten na een dagje werken. De beoogde kroeg was gesloten, dus streken we neer op het eerste het beste terrasje, waar de auto's zowat over onze voeten reden. De kroegbaas had het er maar druk mee. Hij bleef er rustig onder en kwam zo nu en dan met een kopje thee en een paar flesjes bier naar buiten, een kwartier later gevolgd door weer een blad alcoholvrij bier, tonic en cola. Hij zag eruit of hij zijn hele leven had gerookt en gedronken, dus liet zijn conditie waarschijnlijk te wensen over. Hetgeen waarschijnlijk niet ver bezijden de waarheid is. Toen we binnen afrekenden zat de hele bar vol met rokende en drinkende mensen. Dan was buiten in de autodampen en het lawaai zitten nog niet zo'n slecht alternatief.

Mariette