Dag 1  

In mijn herinnering waren alle septemberweekenden zonnig en mooi. Maar dit weekend spande de kroon, in ieder geval wat het weer betreft. Zomerse temperaturen van 24 graden en bijna geen wind, en haast te warm. We waren in Ommen op de camping de Koeksebelt. Niet voor de eerste keer, maar altijd weer mooi. De Vecht, de Regge, de Benthemerbeek, afgewisseld met bossen.

We waren met 17 en dat hadden er eigenlijk 19 moeten zijn. Maar Janny en Wim waren geveld door corona. Wat een pech! Thuis onder een dekentje ipv wandelen in de zon. Zoals tegenwoordig gebruikelijk is, was de samenstelling van het gezelschap wisselend: op vrijdagavond stonden er 4 tentjes met 5 personen en een drietal in de trekkershut, Jan kwam laat in de avond in zijn camper en Sjaak was vrijdag helemaal op de fiets gegaan, hij arriveerde laat bij Vrienden op de fiets en we zagen hem pas zaterdag. Zaterdagochtend kwamen er 2 tentjes bij, 1 trekkershutbewoonster en Marja, als tweede Vrienden op de fietslogee. Thea kwam pas in de middag en Tea kwam zondag. Astrid F had een zere knie en ging fietsen.

En zo gingen we met 14 aan de wandel. Margreet S zette de pas er meteen stevig in. Wij volgden al keuvelend in een wat rustiger tempo. Het was heerlijk, blote benen en armen eind september, verbrande wangen en zweten. En het was mooi, door bossen en langs waters waar de koeien afkoeling zochten. En dag vol superlatieven. Koffie op een gezellig camping met een buitengewoon vriendelijk en geïnteresseerd echtpaar, waar Astrid zich bij ons voegde. Een met moeite afgedwongen bezoekje aan de Boerenmarkt in Vilsteren, een ijsje, en zon, zon, zon.

En we waren niet de enigen die van deze waarschijnlijk laatste warme zaterdag genoten. Er werd veel gefietst, dus de hele dag riepen we ‘fietsers, links!” Er gebeurden geen ongelukken.  Het laatste stuk viel me zwaar. We zagen al van verre de camping liggen, maar moesten kilometers omlopen, omdat de Vecht ertussen lag. Zwemmen was geen optie, maar een pontje zou lucratief kunnen zijn. Maar ach, de schoenen uit, een wijntje, chips en nootjes en het leed is snel vergeten.

We sloten de dag af met een Chinees buffet: twee uur onbeperkt eten en drinken. Nou, dat hoef je een Boetenbaintje geen twee keer te zeggen. De borden en de glazen werden regelmatig gevuld, en ook de toetjes gingen er nog gretig in. Het was heerlijk en je zou wel meer willen, maar de magen konden het niet meer aan (in Drenthe zeggen ze ‘de derde moal, maakt ie er nait zo veul meer van) en de tijd was om.

Het was volle maan en een mooie sterrenlucht, de bosuil riep. Geweldig. De enige wanklank was de herrie van de disco. Ach, peanuts.

Mariette

Genietmoment

Dag 2

Na de overvloedige maaltijd liepen Sjaak en ik naar ons Vrienden op de Fiets adres in het centrum van Ommen. Nog even lezen en lekker slapen, om na een paar uur wakker te worden van grote gekleurde bliksemflitsen door mijn kamer en een gigantische hoop geschreeuw. Verrassing!! Mijn kamer bleek zich pal boven een discotent te bevinden. Later zou blijken dat behalve de vier hutslapers, iedereen op de camping er van heeft kunnen meegenieten. Wat dat met onze nachtrust had gedaan laat zich raden. Maar we lieten ons niet uit het veld slaan en begaven ons deze tweede dag op pad, met wederom prachtig, warm nazomerweer.  Ook Tea had zich nu bij ons gevoegd en we hadden er zin in. We liepen in een prettig tempo, rekening houdend met de warmte, richting en langs de Regge. Wat een mooie rivier is dat toch! We liepen verder over nazomerse, schaduwrijke bospaden, beklommen de Archenerberg en genoten.

Frieda laste regelmatig een korte pauze in en riep ons daarbij toe:  “Genietmoment!!”  Vastberaden stelde ze daarna haar wekker in zodat we precies wisten hoe lang de pauze cq het Genietmoment duurde. Nu bleek maar weer eens hoe gedisciplineerd we zijn, want zonder enig protest hesen we ons daarna weer gedwee, min of meer elastisch, omhoog.

Onderweg werden we getrakteerd op een aantal raadselachtige faunamomenten. Zo liet Margreet ons een foto van een roofvogel op een paaltje zien. “Buizerd”, dacht ik gelijk. Maar de Obsidentify app maakte er merkwaardigerwijze een soort bever van, een second opinion van Google Lens gaf uitsluitsel: we hadden wel degelijk met een buizerd van doen.

Iets verder ontstond er ophef over een ringslang die met enige zekerheid werd waargenomen. Jan ging er nog achteraan, maar hij was nergens meer te bekennen natuurlijk. Na enige discussie besloten we  gemakshalve dat het waarschijnlijk een uit de kluiten gewassen hazelworm betrof.   

We zagen en hoorden nog een enorme zwerm zoemende bijen rondom bloeiende klimop, en gingen door de knieën voor een klein egeltje aan de kant van de weg.

Zoals altijd werd er weer gezellig gekletst onderweg. als variant op Nieuwe Lente, Nieuw geluid was er nu Nieuwe herfst, Nieuwe Hobby’s. Ik hoorde een cursus paddenstoelen voorbij komen, er gaat gelinedanced worden, de sportschool wordt wat meer aangedaan, kortom we zijn en blijven Bezige Bijtjes.

Rond half vier kwamen we weer op de camping, lieten ons in de schaduw en in de stoelen zakken voor de nazit en waren het er unaniem over eens: we keken terug op een heel geslaagd wandelweekend. Frieda, Margreet en Janny: Dank!

Marja