De Boetenbaintjes
Alde Faenen, Earnewâld, veel water, Thea. Dat moet Friesland zijn en mooi. Dat klopt allemaal. Op het programma stond de wandeling die door de leden als eerste van de top 3 verkozen werd. 14 BBtjes wilden die tocht nog wel eens of voor de eerste keer meemaken. En alles zat mee: meer dan genoeg auto’s, prachtig nazomerweer, de beentjes van Thea die weer helemaal in orde zijn en de benen van Peter die het tot de nazit volhielden.
Het was een relaxte dag met veel pauzes en niet te veel kilometers. De eerste pauze was na drie kwartier met een traktatie van de jubileumcommissie, een plak Friese sûkerbôle. Daarna volgde al snel de koffie op het terras van Ie-Zicht. Ik vroeg de serveerster, die het woord gebakje op zijn Fries uitsprak, of Ie de naam van het meer was. Ze wist het niet, “I know nothing, I am from Barcelona”. Toen we weggingen had ze het nagevraagd en beaamde ze dat ik gelijk had. Aardig.
We liepen een achtje door twee natuurgebieden over brede graspaden met hoge rietkragen, langs sloten met plompeblêden, met blote armen en hadden spijt dat we geen brokje of korte broek hadden aangetrokken. Er waren weinig vogels te zien. Toch verstoorden we een vogelaar, die met een joekel van een telescoop net van alles moois in beeld had, dat door ons geklets meteen op de vleugels ging. Hij vond dat niet echt fijn. Thea ging een praatje maken, betoonde haar medeleven en toen was alles weer goed. Ook de ooievaarsnesten van de voormalige opvang waren leeg.
Bij de uitkijktoren klommen alle mannen (behalve Peter) naar boven, wij, dames, zagen van af beneden alleen achterwerken. We bespraken de voor- en nadelen van de hoornaar. Er blijkt een Europese en Aziatische variant te zijn. De Europese ruimt veel op, dus die moet je koesteren, en de Aziatische is gevaarlijk en een vreemdeling. Die mag je dus met een schep doodslaan. We schakelden moeiteloos over naar thermoskannen. Erna heeft een grijze voor de thee en een zwarte voor de koffie, en Gerard heeft een echte thermodopler, dus niet zo’n gewone waterfles. Een primeur.
Bij het hoogholtje, of hoe zo’n bruggetje in het Fries ook mag heten, stond een clubje brandweermannen en -vrouwen die als opdracht hadden aan de brugleuning te gaan hangen. Ze probeerden eerst iemand van ons te strikken. Wij wilden echter alleen als publiek dienen en applaudisseren. 3 stoere mannen gingen de uitdaging aan, bungelden aan de brugleuning met de voeten bijna in het het water. Helaas viel er niemand in. Wij klapten en juichten uitbundig.
Nog een stuk langs het Margrietkanaal en toen neerstrijken op het terras van het Princenhof voor een welverdiend biertje, waar we Thea bedankten voor de mooie tocht, het mooie weer en de goede organisatie. Twee dames achter ons zaten aan de koffie met gebak, en wespen. Bij iedere hap moesten ze uitkijken dat er geen wesp mee naar binnen ging. En wespen houden erg van bier ook. De raderboot The Frisian Queen kwam in vol ornaat langsvaren. We waanden ons in Afrika. Wij moesten het echter doen met het Hin en Wer pontje, dat ons voor 1 euro naar de auto’s bracht. De druiven en courgettes in de achterbak waren binnen de kortste keren verdeeld en wij reden tevreden huiswaarts.
Als we tot het volgende jubileum moeten wachten en hopen dat deze wandeling weer in top 3 komt, weet ik niet hoe het met de benen van deze en gene gesteld is. Misschien kan ie eerder?
Mariette