Peter beloofde het kort te houden op de dag voor kerst, zodat iedereen op tijd thuis was voor het vieren van kerstavond, verjaardagen, om de laatste kerstinkopen te doen of zich te storten op de kerstpuzzel van het Dagblad. En hij hield zich aan zijn woord: het werden 21 kilometers.

Hij begon spectaculair met de beklimming naar de nieuwe uitkijktoren via een steile trap. Het is een indrukwekkend stalen gevaarte van 33 meter hoog met hier een balkonnetje en staat op een stuifduin. Helaas was ie gesloten. Peter vertelde dat hij een paar meter opzij gebouwd was, omdat er een dikke eik in de weg stond en niet zomaar een eik, maar een 400 honderd jaar oude, ondergrondse boom die zijn stam diep in de grond verstopt heeft en waarvan alleen de dikke takken uit de grond steken. Niet weg te krijgen dus. Met z'n elven bewonderden we het gevaarte, vergaten een foto te maken en daalden af via een betonpad met scherpe hairpinnen. Als die bedoeld is voor rolstoelers of scootmobielrijders lijkt me dat levensgevaarlijk. Zelf werden we bijna van de sokken gereden door mountainbikers, die ook hun kerstronde maakten.

We waren op tijd bij de koffie in IJgenweis, een prachtige locatie van Staatsbosbeheer. Ik moest er aan denken, of liever gezegd ik moet er niet aan denken, dat het voorstel van Maurice de Hond om het verschil tussen ei en ij op te heffen werkelijkheid wordt. Is deze woordspeling niet meer mogelijk en herkenbaar. De koffie was goed en het winkeltje werd druk bezocht. De puzzel van 1000 stukjes met afbeelding van het Drents-Friese Wold was in de aanbieding en vond gretig aftrek. We gingen verder over een klein stukje van het Familiepad en bewonderden de houtsnijwerken langs het pad, zoals ree, uil en kikker. Ook hier vreemde paden. Bij sommige stond het bordje 'hier wordt niet gestrooid' en op de mooiste betonpaden mocht je niet fietsen, ook voor rolstoelers?

Het weer was trouwens prachtig, te warm eigenlijk, maar in de wind lekker fris, en zo nu en dan een flauw zonnetje. We praten veel over eten, en de vol geladen karren bij de supermarkten, waar we zelf natuurlijk niet aan mee deden, laat staan dat we een konijn gingen eten dat we eerst gratis bij de dierenopvang gescoord hadden! Dat is wel een hele treurige Flappievariant.

In de Kale Duinen was het zoals altijd prachtig. Het zonnetje scheen, het water glinsterde en het gras had de kleur van het nieuwe donsjasje van Thea. De schaapjes liepen er tevreden bij. Ik begon spontaan de 'herdertjes lagen bij nachte' te zingen, maar niemand deed mee. Het was dus al met al een echte rustige kerstkuier. Maar aan het eind werd het toch nog een beetje avontuurlijk, zoals we van Peter gewend zijn. Het werd natter en glibberiger, er lagen overal omgewaaide bomen die de weg versperde en langs de autoweg die we over moesten steken hadden ze plotseling een groot hek gezet. Er liep wel een rioolbuis onderdoor, maar Angela wilde er niet in om de weg te verkennen. Dan maar een stukje omlopen en aan de overkant weer verder. Ook daar lagen veel bomen die de weg versperden, ze leken er met opzet neer gelegd, een soort ontmoedigingsbeleid. Maar wij lieten ons niet ontmoedigen en zaten om 5 voor vier aan het bier, de thee of de Glühwein, die in een kopje met een koekje geserveerd werd. Margot had toch een beetje spijt dat ze haar Jägermeister ingeruild had voor zo'n wijntje.

We bedankten Peter voor deze mooie en korte wandeling en reden tevreden naar huis. Wij konden de kerstdagen wel aan.

Mariette