De afgelopen maanden waren we verwend met het weer op onze wandelzaterdagen. In mijn herinnering was het vanaf augustus altijd fantastisch weer. In het begin warm, zweterig brokjesweer en later koud, berijpt dikke jassenweer. Maar altijd zonnig en windstil. Afgelopen zaterdag was dat heel anders: het was mistig, grijs, en miezerig, wel windstil trouwens en niet koud. We hadden allerlei namen voor dit weer: Iers, introvert, meditatief of Peter van Stratenweer. Het paste eigenlijk ook wel bij het eindeloos weidse en uitgestrekte Dwingelderveld, het werd er kleiner van, en mysterieuzer en met mooie silhouetten. De twee geiten die we zagen vonden het geloof ik minder fijn, ze voelden zich eenzaam en ik hoorde ze kilometers verder nog klagelijk schreien.

Hoewel de weersverwachting niet zo denderend was, stonden er toch nog 14 BB-tjes op de parkeerplaats bij Van der Valk in Spier. Marja was er omdat ze een legpuzzel voor mij mee zou nemen. Ik was er omdat Marja een legpuzzel voor mij mee zou nemen. Annemiek, omdat ze lang niet gewandeld had, Margreet D., omdat het haar gebied is, Henk, omdat hij de leiding had, Frieda om haar schattige 1-kops thermoskan te testen, Martha om de wijn van de vorige avond te laten verdampen en de rest om ons gezelschap te houden.

In de ochtend miezerde het gestaag door en was het afzien in dat open landschap. Maar toen was er koffie in de Bospub in Lhee. Op het uithangbord stond dat ze buiten de openingstijden gesloten waren, zonder de openingstijden te vermelden en dus waren ze open. We werden verwelkomd en uitgezwaaid door een lieve lobbes van een St. Bernhardhond, zijn bazin stak binnen de kaarsen aan en de koffie was uitstekend. Aan onze tafel spraken we over Menten, de 3 van Breda en de treinkaping bij Wijster. Alles gebeurd onder Van Agt, arme man.

In de middag bleef het droog, werden we blijer en spraken over holle suiker. Volgens Peter is dat in ontwikkeling en geeft het een perfecte zoete smaakbeleving in de mond en richt het in het lijf minder schade aan. Frieda demonstreerde haar nieuwe gadget: een babyblauw thermoskannetje voor 1 kopje en gekocht bij Simon Levelt. Het zou 6 uur heet blijven. Na 3 uur was dat inderdaad het geval. Frieda gaat nu de 6-uurtest doen. Over de prijs liet ze zich niet uit. Wel meldde ze dat ze in vele kleuren verkrijgbaar waren. Om een uur of drie begonnen onze lijven aan te geven dat we de 22 kilometergrens aan het bereiken waren. Volgens Henk kon dat niet, want de wandeling was 22 kilometer en we waren er nog niet. Josephine zei dat we om 4 uur weer op het eindpunt waren, maar liet zich niet uit over het aantal kilometers. De gps van Margreet D. gaf aan dat we er 23 op hadden zitten. Het laatste half uur was dan ook zwaar, er werd weinig meer gepraat, en de voetjes protesteerden. Gelukkig gingen de laatste kilometers over een mooi, lang en smal vlonderpad over een droog moeras en zagen we om kwart over vier eindelijk de lichtjes van Van der Valk.

Een volle auto met 4 BB-tjes ging meteen naar huis wegens verplichtingen en 10 lieten zich binnen op de stoel vallen. Marja riep dat ze de eerste 3 uur bleef zitten. We bleken 27 kilometer gelopen te hebben. Dat leidde natuurlijk tot verhalen over andere uit de hand gelopen wandelingen zoals de Lanterfantwandeling van Peter (40 kilometer!), de wandeling naar Delfzijl langs het eindeloze Eemskanaal (36 kilometer) en een wandeling van Peter bij Diever met temperaturen van boven de 30 graden en een kilometerstand van 35. Om ons moreel wat op te peppen liet Henk ons een foto zien van het Dwingelderveld zoals het eruit zag bij het veurlopen: in de volle zon, windstil en berijpt. Ik onderdrukte de neiging om een Wildersact te doen door in een zaal vol Peter van Stratentypes te gaan roepen: willen jullie meer of minder kilometers? Ook onderdrukten we de neiging om de gouden strikken en ballen van de kerstboom mee te nemen.
We bleven ons netjes gedragen, bedankten Henk voor de mooie wandeling met de kanttekening dat we de volgende keer graag minder kilometers en meer zon wensten.

Mariette

  Dwingeloo in de zon