Wandelen is een leuke sport. Maar je moet er iets voor over hebben. Nietsvermoedend naar het station fietsen bijvoorbeeld en dan onverwacht onderuit gaan. Ja, het was gevaarlijk glad. Gelukkig kwam Hennie in de berm terecht; toch iets comfortabeler dan op die keiharde klinkers. En gelukkig bleek Wini op dezelfde plek ook bijna een smak te hebben gemaakt. Het lag dus duidelijk aan die plek… 

Die bikkel van een Hennie liep ondanks een stijf been met  schaafwonden toch de hele tocht uit en dat op volle snelheid. Want, zo wist zij te vertellen, als je langzamer loopt wordt het toch niet minder pijnlijk. Dit noemen we wandelwijsheid. Wat je allemaal niet mee kan maken voordat je de plek van de wandelbestemming bereikt. Zo ontsnapten Jo en Frida ternauwernood aan een botsing met een overstekend hert. Rond 10.15 had iedereen de parkeerplaats weten te bereiken bij Manege Rijmaaran. What’s in a name?

Vanuit Schoonoord gingen we op weg door wit berijpte dan wel lichtelijk besneeuwde bospaadjes, naar eh, ja waar naar toe eigenlijk? De horeca bleek wegens een afgebrand café en een andere kroeg die wel eens niet open kon zijn, niet helemaal zeker. Maar in de middag stond de kerstmarkt in Wezup op het programma en daar moest toch zeker iets te halen zijn? Al snel deden we de Papeloze kerk aan. Vrij vertaald is dit een hunebed waar, zo leert wikipedia, in de 16e eeuw gepreekt werd tegen het paapse gezag. Uiteraard liepen we, onder aanvoering van veurloper Wim, een rondje om de 'kerk'. Onderweg fraaie licht bevroren vennetjes al dan niet voorzien van bankjes voor een al dan niet officiële theestop.

En jawel, zo rond 13.30 zaten we in Wezup achter de, in mijn geval, koffie met appelgebak. Maar wat was dat nu? Vanwege de extra drukte waren de kopjes vervangen door kartonnen bekertjes. Met een echt lepeltje er in. Dat dan weer wel. Erger was dat de anders zo lekkere koffie uit praktische overwegingen was vervangen door filterkoffie. Iemand had bedacht dat je dan een extra schepje voor de pot moest doen, en nog één, en nog één.

Na die stevige bak konden we er wel weer tegen en deden we een rondje kerstmarkt. Zo’n 16 schuren stonden open voor bezichtiging. Het aanbod varieerde van kerstkransen en serviesgoed tot droge worsten. Ik had een stiekeme hoop een Kerstmannetje te vinden zoals die vroeger bij ons onder de kerstboom stond. Maar nee, niet eentje kwam er in de buurt. Annemiek had meer geluk. Zij liet haar oog vallen op een Fatima. Voor wie hier niet meteen een beeld bij heeft, lees het nu volgende stappenplan. Denk allereerst aan een kurk. Vergroot de diameter van de kurk met een factor twee. Snijd van deze dikke kurk de bovenkant schuin af. Verander het basismateriaal kurk in bamboe. Neem vervolgens een ouderwetse gulden. Stans eenvoudig de beeltenis van Beatrix uit de gulden. Transformeer de beeltenis in een zilveren afbeelding van Maria met kind. Soldeer deze op de schuine kant van de bamboe kurk. Et voilà: de Fatima van Annemiek. Het mag duidelijk zijn dat ik als rechtgeaarde ex-protestant mijn twijfels had bij deze aankoop. Maar dat zei ik natuurlijk niet. Nee, dat zou sneu zijn.

Begeleid door een imposante, zeer dreigende lucht waar gelukkig niks uitviel, liepen we het laatste stuk naar de auto’s. Annemiek met haar Fatima en ik met een tergend lege rugzak. Op de valreep schoot mij de perensap van Peter en Mariëtte te binnen. Zo, toch nog een aankoop gescoord. En de dorpskroeg in Schoonoord bleek gewoon open te zijn. Eind goed, al goed!

Erna