Veurloper Marja had de hele dag moeite met deze keuze. Het begon al op de rit naar Roden. Op het Julianaplein ging ze bijna rechtsaf naar Assen en kon nog net rechtdoor naar Peize. Ze miste ook bijna de afslag naar Roden en in het dorp ging ze niet linksaf naar Mensinge, maar via het centrum.

Maar ze kwam er, ‘te veel gekletst’ was het excuus. Omdat we niet met 13 BB-tjes in 2 auto’s pasten, ging de helft met de bus. Ze kwamen ongeveer gelijk met ons aan. Thea stond al op de parkeerplaats en met 14 gingen we het Mensingebos in. Een mooi, gevarieerd bos, met smalle paadjes, brede beukenlanen en een groot ven. Het was heel stil weer, geen wind en een lichtgrijze lucht met mooi licht.

Bij het bruggetje over het Lieverse diepje sloeg het links/rechtsprobleem weer toe, hetgeen zich nog een paar keer zou herhalen. Ik begreep dat de voorgelopen wandeling niet opgeslagen was, of niet terug te vinden was in de telefoon en Marja had het ook niet op haar eigen harde schijf opgeslagen. Maar ondanks, of misschien juist wel dankzij dit richtingprobleem, was het een prachtige wandeling.

In Roderesch hadden we een lange koffiestop met heerlijke koffie en appeltaart of cheesecake. Na veel vijven en zessen lukte sommigen ook het tweede kopje koffie te veroveren. Ik zal u deze keer de poep- en piesverhalen besparen. Vervolgens kwamen we langs een grote zandafgraving. Een oudere meneer zat op een bankje te genieten van het uitzicht en een sinaasappeltje te eten. Hij vertelde dat het zand van deze afgraving en het nabij gelegen Ronostrand gebruikt was voor de aanleg van A7, ongeveer 50 jaar geleden. Hij fietste hier regelmatig langs en at dan zijn sinaasappeltje. Hij deed de schillen keurig onder de snelbinders.

De huisjes op vakantiepark de Zuursche Duinen zien er wel erg verwaarloosd en shabby uit. Het bos en de zandverstuiving zijn wel mooi. We kwamen langs een weilandje met knorrende varkens en we werden ingehaald door een paardenspan met twee kleine kinderen en een jongedame zittend op de bok en moeders staand achterop. Ik vond het een lieflijk tafereeltje, maar Sander kreeg associaties met Ben Hur. Ook de alpaca’s zijn lief en aaibaar en produceren lekker zachte wol. Je kon sokken en andere kriebelspul kopen.

Maar wat mij betreft was het meisje van 4, dat appels en peren verkocht, de liefste van de dag. Ze stond voor haar winkeltje verlegen en charmant naar ons te kijken, ging op een kistje achter haar kraampje staan en probeerde ons te verleiden iets te kopen. Ze wist niet hoe duur het was, maar liet een munt van 2 euro zien. Voor 1 appel wel wat duur. Pa kwam te hulp en Yolanda en ik kochten een appeltje. Pa en ma maakten foto’s voor oma, want zoveel klanten had ze nog nooit in 1 keer gehad. Ze werd er verlegen van.

We eindigden met een slingerrondje door het Mensingebos, kwamen weer langs het ven en haalden op die manier de benodigde kilometers. Het werden er 21.

Om vier uur zaten we op het terras van Cuisinerie Mensinge. Aan de naam kan je al horen dat het een dure tent is. Het bier was nog redelijk betaalbaar, maar de witte wijn kostte 6,50! We proostten op Marja voor deze mooie tocht met nieuwe ontdekkingen in een toch bekend gebied.

Ik denk dat ze op terugweg weer een links/rechts probleempje had. Ze was ruim voor mij weg en toch was ik eerder bij het station zonder haar ingehaald te hebben.

Tijdens het laatste stukje naar huis begon het te regenen. Alweer mazzel gehad.

Mariette