‘Er gaat niets boven Groningen’ is al jaren lang de bekende promoslogan van de provincie Groningen. Dat is ook helemaal waar als het om weidsheid, ruimte, schoonheid en fietsen gaat. Maar ik vind het geen wandelprovincie: teveel asfalt en rechte wegen, dat vraagt om een iets hoger tempo. Wat wandelen betreft gaat er niets boven Mooi Drenthe en zeker niets boven het nationaal park de Drentsche Aa. En dus is het ook helemaal geen straf om daar 4 wandelingen in 3 maanden te maken. En zo te zien zijn veel Boetenbaintjes dat met mij eens: de opkomst is telkens ongekend hoog.

Zaterdag was Oudemolen de uitvalsbasis onder leiding van veurloper Peter. Hij slaag erin geen meter te laten samenvallen met de vorige wandeling en bovendien nog nieuwe paden te vinden. Grappig is dat we onder de deelnemers een onderscheid kunnen maken tussen de rekkelijken en de preciezen. Onder de eerste categorie vallen de mensen die alleen weten hoe laat ze op het station moeten zijn en soms ook nog wat de bestemming en de afstand is. De tweede groep weet precies wat de bestemming is, wat de afstand is, of er koffie onderweg is en wat er in de korte beschrijving staat en is bijna teleurgesteld als het even iets anders loopt.

Bij vertrek werd Marja op het hart gedrukt haar auto in Haren te parkeren en niet in Hoogkerk en werd ik gefeliciteerd met mijn 65ste verjaardag. Dit leidde tijdens een plaspauze tot de opmerking dat ik voor een 65-jarige nog mooie billen heb. Ik heb het compliment in dank aanvaard. Want het gesprek ging ook regelmatig over meer of minder ernstige lichamelijke gebreken, die al opgelost waren of binnenkort vast met een sisser aflopen. Maar de geest is nog scherp. Tijdens de koffiepauze, die er gewoon was in Anloo, zoals afgesproken, en met prima koffie, taart en aardige bediening, werd een folder van een massagemevrouw tot de grond toe afgebrand: fouten met d’s en t’s, woorden in hoofdletters (lelijk) en uitdrukkingen als met zijn tweetjes (niet zakelijk). Marja nam hem mee als voorbeeld voor haar mbo-ertjes: die maken er vast een beter product van. ’s Avonds las ik trouwens het volgende in de krant: “Spelling is een speeltje voor de elite. Het Nederlandse taalsysteem met zijn d’s en t’s is onhandig ouderwets en wordt door taalliefhebbers gebruikt om zich te verheffen boven mensen die moeite hebben met de spelling”. Ook de euri werden druk bestudeerd en meestal was de herkomst goed te zien. Maar Thea had er 1 met erg rare tekens, het leek wel Russisch, maar ja daar is toch geen euro? Tenslotte kwamen we tot de conclusie dat Thea een munt had, die paste in zo’n Russisch winkelwagentje, of misschien ook wel in die van de Jumbo. Maar Thea durft hem niet te uit te geven, want haar rode wangen zullen haar verraden, vreest ze.

Zo nu en dan was Peter de weg kwijt (of liever gezegd was de weg weg), en liepen we een extra lusje of ploeterden over hobbelig bouwland. Soms was hij zelfs de regie kwijt en bepaalde de groep waar we heen gingen en wanneer het pauze was. Dit veroorzaakte veel onduidelijkheid. Janny en Margot waren zo druk in gesprek dat ze niet in de gaten hadden, dat het niet een stilstamoment was, maar een echte pauze, hoewel dit duidelijk zichtbaar was, omdat iedereen op een bankje zat of op de grafheuvel. Toen we weer op weg gingen, was Janny nog steeds zo diep in gesprek dat ze haar rugzak liet liggen, maar wel haar zitlap meenam. Wim had het, geloof ik, nogal zwaar te verduren had gehad met 2 dames. Het begon, als ik het goed begrepen heb, met zijn opmerking over een mooi strak damesbroekje. Hierop bevoelde de dame de stof van zijn broek en kneep het in zijn bovenbeen. Janny moet ter bescherming toch maar meer in zijn buurt blijven. We eindigden met wat Jan het mooiste stuk van de Drentsche Aa vind: het smalle dalende en stijgende bospad tussen Gasteren en Oudemolen.

De afsluiting was in herberg de Fazant, waar we met niet al te positieve herinneringen ooit gegeten hebben, maar we nu Martha de kroket uit de mond keken! We hadden lamme beentjes van de hier en daar zware ondergrond en van de 2 kilometer meer dan beloofd. Maar toch gaat er niets boven de Drentsche Aa en gaan we in december weer mee met de kerstwandeling vanuit Anderen.

Mariette