Omdat Marieke, de helft van het dienstdoende veurlopersduo, met lichamelijk ongemak aan huis was gekluisterd moest Margreet de klus in haar eentje zien te klaren. Zoals we dat inmiddels van haar gewend zijn deed ze dat voortvarend en met een gemak alsof het haar dagelijkse werk is.

Bij de start was er weer eens de nodige verwarring. Ons nieuwe lid Rudolf had het programma nog niet gekregen en meende begrepen te hebben dat elke wandeling op onze vaste plek bij het station begon. Daar stond hij dus, moederziel alleen, want vandaag gingen we met de bus. Vanaf een andere plek dus. Na wat belletjes kwam het goed, op een mogelijke bekeuring na, waarover later meer. Ook Yolanda verkeerde in vertwijfeling, want zij ging wél met de bus maar trof daar van alles, maar geen BBtjes. Opgelucht stapte ze in Peize uit waar ze ons, 10 BBtjes, aantrof. Allen met de auto en HP op de fiets.

Nadat Mariette uitleg gaf over de fotografe die een stukje met ons mee zou lopen gingen we van start. Van meet af aan zat het tempo er lekker in. We liepen door een mooi bosje Peize uit en belandden over grassige dijkjes en langs vele rietkragen in de Onlanden, bekend terrein dus. De zon had er niet veel zin in vandaag maar het was droog, er was weinig wind, kortom: prima wandelweer. Aan het begin van de wandeling werden we getrakteerd op een enorme groep grauwe ganzen die rustig in het gras zaten maar door onze aanwezigheid massaal opvlogen. Wat een mooi gezicht!

Vervolgens manoeuvreerden we af en toe wat heen en weer vanwege modderigheid en plassen, maar er was ook gras. Veel hoog, nat gras! En wat een beetje ervaren wandelaar weet: hoog, nat gras betekent natte voeten. En daar was in grote getale sprake van. De een zei: Oh, ik heb mijn schoenen niet zo goed onderhouden, voel ik”. De ander: “Oh, ik heb geloof ik niet helemaal de goede schoenen aan”. Of: “Gelukkig is mijn andere voet nog droog”. Met andere woorden: met veel natte voeten en sokken kwamen we bij de koffie in de Onlanderij. Mijn sokken gingen daar ter droging over de verwarming, Manon had een vooruitziende blik en had droge sokken meegenomen, waardoor we redelijk comfortabel want met opgedroogde voeten weer op pad konden.

Margreet, die rechts afsloeg, riep twee wandelaars die rechtdoor liepen even tot de orde: “Hallo!! We moeten hierin!!” Toen de twee niet op haar commando reageerden wezen wij er op dat het geen BBtjes waren. Hilariteit alom. Het pittige tempo werd goed volgehouden en tegen half 4 waren we weer in Peize, maar niet voordat Rudolf een verontrustend telefoontje van de politie kreeg. Hij had zijn auto bij een oprit van een huis gezet, in de veronderstelling dat dat een parkeerplaats was. De bewoonster was behoorlijk boos en dreigde met een bekeuring. Rudolf moest dus rennen om te redden wat er te redden viel. Later hoorden we dat hij ook nog een stukje de verkeerde kant op was gehold. Hoe het afgelopen is weten we niet, waarschijnlijk loopt het met een sisser af.

Tijdens de nazit probeerde Thea nog haar voor haar reis naar Costa Rica aangeschafte cameraatje te verbinden met haar telefoon maar ondanks hulp van HP bleef de poging zonder succes. Dan maar proosten op Margreet, de mooie wandeling en de 24,5 km die we in de benen hadden.

Marja