wandelaar.png De Boetenbaintjes 

Hunebed4

Earnewald

Wat een prachtig weer hadden we zaterdag. Niks geen code geel vanwege dikke mist, maar de hele dag een blauwe lucht met vriendelijke witte wolkjes en volop zon. De brokjes konden aan en de pijpen konden eraf. Alleen Sander hield zijn dikke jas aan om de verkoudheid eruit te zweten. Anderen hielden armen en benen bedekt om niet door de muggen geprikt te worden.

Het was een dag met veel zon en veel water. Want we waren met 17 BB-tjes in Friesland, waar Jan R. een mooie route had uitgestippeld. We begonnen bij het pittoreske haventje van Oudega, liepen vandaar naar Earnewâld en met een boog weer terug naar Oudega. We liepen over graspaden langs rietkragen door het waterrijke land met veel bootjes en gezellige terrasjes. Drie reeën sprongen elegant en gracieus door het hoge gras, Margreet hoorde het baardmaWittepaddestoelennnetje en hier en daar kwaakte een kikker. Een kudde pony’s werd door de baas opgezweept tot een rondje draven door de wei. Het kleintje genoot ervan en vertederde onze harten. Aan de andere kant van de weg stonden twee geitjes klagelijk te mekkeren. Ik denk dat ze er ook bij wilden horen. Verderop stond een kudde paarden verscholen achter het hoge riet. En we zagen heel veel paddenstoelen in allerlei kleuren en formaten. 

We dronken koffie op het terras van Ie Sicht met uitzicht over de Wijde Ee. Eigenlijk een plek om de hele dag te blijven, maar we hadden nog vele kilometers voor de boeg. Op naar Earnewâld dan maar. Een 'ouder' echtpaar wilde wel met ons mee, maar kon ons tempo niet bijhouden. We staken met een pontje It Wiid over. Het pad rond de haven lag vol tegeltjes met Friese spreuken, die ik niet begreep. Een mevrouw legde er eentje uit: 'wie ’s nachts gaat vissen moet in de ochtend de netten legen'.

We lieten het terras van de Princenhof links liggen en liepen langs een breed kanaal verder. Wim was zo attent om een echtpaar te helpen met het vastleggen van hun boot. Ze hadden vroeger  ook veel gewandeld, maar de knieën wilden niet meer zo goed. Dus hadden ze nu een bootje dat El mundo heette. Mevrouw vertelde dat haar man in Noorwegen ooit schoenen gekocht had met deze naam. Hij had ze tot de draad versleten en als doekje voor het bloeden (geen schoenen en geen wandelingen meer) hadden ze hun boot zo genoemd.  De ondertitel luidde: 'es un milagro permanente', dat door meneer vrij vertaald werd als 'de wonderen zijn de wereld nog niet uit'. Wij bleven ons verwonderen over de schoonheid van de natuur en de warmte van de zon. Zelfs toen de paden wel erg drassig werden en de muggen begonnen te steken, bleven we genieten.

Aan het eind verruilden we de graspaden voor een asfaltweg door de uitgestrekte weilanden om weer via zachte ondergrond Oudega te bereiken. Mensen die ons in de ochtend hadden zien vertrekken, waren vol bewondering over de 25 kilometer die we gelopen hadden! Het bleken er 23 te zijn, maar het voelde toch echt als 25. Zoals gebruikelijk dronken we na afloop bier en bedankten Jan R. voor de mooie wandeling. Na het uitdelen van de appels reden we, nog steeds in de stralende zon, om 6 uur naar huis.

Mariette